Βασικές διαφορές μεταξύ Μουσουλμανικῆς καί Χριστιανικῆς Διδασκαλίας-Μέρος Α'

Δύο ἀπό τίς σημαντικότερες μονοθεϊστικές θρησκεῖες τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Χριστιανισμός καί τό Ἰσλάμ. Ὁρόσημο γιά τόν Χριστιανισμο θεωρεῖται ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἀντίστοιχα γιά τό Ἰσλάμ θεωρεῖται καθοριστική χρονολογία τό 622 μ.Χ., ἀφετη-
ρία τῆς ἰσλαμικῆς χρονολογήσεως, κατά τό ὁποῖο ἔλαβε χώρα ἡ φυγή τοῦ Μωάμεθ ἀπό τή Μέκκα καί ἡ ἄφιξή του στή Μεδίνα,ὅπου ἱδρύθηκε καί μεγάλωσε ἐπίσημα ἡ ἰσλαμική κοινότητα. Ἀπό τότε καί μετά ἀπό ἀρκετές ζυμώσεις ὁ Ἰσλαμισμός ἐπεκτάθηκε σχεδόν σ΄ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί ἀποτελεῖ κύρια θρησκεία σέ πάρα πολλές χῶρες, ἀριθμώντας ἑκατομμύρια πιστούς. Κέντρο καί θεμέλιό της διδασκαλίας τοῦ Ἰσλάμ εἶναι τό Κοράνιο, τό ὁποῖο θεωρεῖται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού «ἀποκαλύφθηκε» ἀπό τόν Ἀλλάχ στόν Μωάμεθ. Ὁ Ἰσλαμισμός διακρίνεται γιά τήν ἔντονη καί ἐπιλεκτική ἀφομοίωση στοιχείων ἀπό ἄλλες θρησκεῖες, κυρίως ἀπό τήν Ἀραβική (εἰδωλολατρική), τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Χριστιανισμό.
Κύρια διδασκαλία του εἶναι ἡ πλήρης ἀφοσίωση καί ὑποταγή τοῦ πιστοῦ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στούς οἰκτιρμούς του. Ἡ διδασκαλία αὐτή δείχνει τήν ἄμεση σχέση τοῦ Ἰσλάμ μέ τήν μονοθεΐα καί τήν ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Λόγω λοιπόν τῆς ἄμεσης αὐτῆς σχέσης, ἀλλά καί τῆς ραγδαίας αὔξησης Μουσουλμάνων μεταναστῶν στήν
πατρίδα μας, θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζει ὁ καθένας ποιές εἶναι οἱ βασικές διαφορές
μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν διδασκαλιῶν, τόσο σέ ὅτι ἀφορᾶ στά θέματα τῆς πίστεως ὅσο καί τοῦ ἤθους.
Τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ  Χριστοῦ, ἡ Τριαδικότητα  τοῦ Θεοῦ καί τό πρόβλημα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου
Ἡ πρώτη βασική καί σημαντική διαφορά μεταξύ της διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Μουσουλμανισμοῦ βρίσκεται στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ:
. Ὁ Μωάμεθ, στρεφόμενος ἐναντίον τῆς πολυθείας τῶν Ἀράβων συμπολιτῶν του καί μή μπορώντας νά κατανοήσει τήν κατά φύσιν ἀΐδια γέννηση τοῦ Υἱοῦ, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐκ τοῦ Πατρός, θεώρησε ὅτι οἱ Χριστιανοί νόθευσαν τήν καθαρή εὐαγγελική μονοθεΐα καί προσέθεσαν στόν ἕνα Θεό τόν Ἰησοῦ καί τή Ρούαχ, δηλαδή κάποιο θηλυκό πνεῦμα. Αὐτό ἔκαναν, κατά τόν Μωάμεθ, οἱ εἰδωλολάτρες Ἄραβες, οἱ ὁποῖοι τοποθετοῦσαν κοντά στόν ἕνα Θεό καί ἄλλους
θεούς. Γιά τόν Μωάμεθ ἦταν τελείως ἀδιανόητη ἡ ἰδέα ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός τῆς χριστιανικῆς
ἀποκαλύψεως ἔχει πρόσωπα, τά ὁποῖα διακρίνονται μεταξύ τους, δέν συγχέονται καί δέν συγχωνεύονται. Ἐπίσης, δέν μποροῦσε νά κατανοήσει ὅτι κάθε πρόσωπο εἶναι ὁ ὅλος Θεός καί
ὅλες οἱ θεῖες ἰδιότητες, πού ὑπάρχουν στόν Πατέρα, συνυπάρχουν οἱ ἴδιες καί στόν Θεό Λόγο καί στόν Θεό Πνεῦμα, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς θεοί, ἀφοῦ τά πρόσωπα κοινωνοῦν μέ τήν μία θεία οὐσία καί δέν συγχέονται. Ἔτσι, μή μπορώντας νά κατανοήσει τήν κατά φύσιν ἀναλλοίωτη γέννηση τοῦ Υἱοῦ ἀπό τόν Πατέρα, ἀπέρριψε τήν πίστη στή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, συνεπῶς καί τήν Χριστολογία τῶν χριστιανικῶν συμβόλων τῆς πίστεως. Ἀπό τήν ἄλλη, γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὁ Χριστός εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ
ἀληθινοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε πραγματικά, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε. Γιά τούς Μουσουλμάνους, ἄν καί Τόν ὀνομάζουν Μεσσία, Λόγο Θεοῦ, δεύτερον Ἀδάμ, ἐντούτοις εἶναι ἕνας προφήτης κατώτερος τοῦ Μωάμεθ. Τό Κοράνιο δέχεται ὅτι ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε μέ τρόπο ὑπερφυσικό ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου Μαρίας καί σέβεται τή θαυματουργική δύναμη καί τό ἐπί γῆς ἔργο Του. Τήν ἔκφραση ὅμως«σαρκωθέντα... καί ἐνανθρωπήσαντα» στό Σύμβολο τῆς Πίστεως δέν τήν δέχεται κατ’ οὐδένα
λόγο. Στή διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, ὅπως ἀναφέραμε πιό πάνω, γίνεται λόγος γιά ἕνα Θεό πού δέν ἔχει υἱό. Πουθενά δέν ἀναφέρεται ἡ λέξη πατήρ. Τονίζεται συνεχῶς ἡ μοναδικότητα καί τό ἀπρόσιτο τοῦ Θεοῦ. Στό Κοράνιο λέγεται ἐπανειλημμένως «ὁ Θεός τοῦ μουσουλμανισμοῦ δέν εἶναι Τριαδικός, δέν ἀποτελεῖται ἀπό τρία πρόσωπα καί γι’ αὐτό δέν κατανοεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι πρόσωπο». Γιά τό Ἰσλάμ, ἡ ἑνότητα τοῦ Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνας κατά τό πρόσωπό του, ἕνας κατά τήν οὐσία του, ἕνας κατά τίς ἰδιότητές του καί ἕνας κατά τά ἔργα του.
Ἡ διδασκαλία αὐτή ἐκφράζεται στό 112ο κεφάλαιο τοῦ Κορανίου ὡς ἑξῆς: «Λέγει: αὐτός εἶναι ὁ Ἀλλάχ ὁ ἕνας καί μοναδικός, ὁ αἰώνιος, ὁ ἀπόλυτος, ποτέ δέν ἐγέννησε καί ποτέ δέν γεννήθηκε καί δέν ὑπάρχει κανείς ὅμοιός του»
. «Ἄπιστοι εἰσίν οἱ λέγοντες ὅτι ὁ μεσσίας ὁ υἱός τῆς Μαριάμ, εἶναι Θεός». Ἀντιθέτως, ἡ Ἐκκλησία πιστεύει σέ προσωπικό Θεό, σέ πραγματικές σχέσεις μεταξύ τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά καί στό ὅτι ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ μέ τόν κόσμο μέ τίς ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Ἡ χριστιανική διδασκαλία τονίζει ὅτι ὁ Θεός εἶναι τρισυπόστατη Μονάδα. Τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκφράζουν τόν
τρόπο τῆς αἰώνιας καί ἀναλλοίωτης ὑπάρξεως τοῦ ἑνός καί μόνου Θεοῦ. Μία καί μόνο εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἔχει τρεῖςμὑποστάσεις, τρία πρόσωπα, ἀχώριστα καί ἀδιαίρετα.  Ἡ διαφορετική ἀντίληψη περίμτοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ ἀκόμη ἕναμπρόβλημα, τό ὁποῖο εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τό Ἰσλάμ, ἡ σωτηρία εἶναι θέμα ὑπακοῆς στήν ἀποκάλυψη πού ἔστειλε ὁ Θεός μέ τούς προφῆτες καί κυρίως μέ τόν προφήτη Μωάμεθ. Ὁ Θεός προίκισε τόν ἄνθρωπο μέ λόγο καί σοφία καί
μπορεῖ νά καταλάβει τήν ἀποκάλυψη πού εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδηγία καί σωτηρία. Ἱστορία ὅμως τῆς σωτηρίας μέ μυστηριακή ἔννοια, ὅπως τήν ἐννοεῖ ἡ χριστιανική διδασκαλία πού δέχεται τόν Ἰησοῦ ὡς Θεάνθρωπο, πού ἦρθε δηλαδή στή γῆ, γιά νά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά τήν δοξάσει, δέν ὑπάρχει στό Ἰσλάμ. Γι’ αὐτό ἐξάλλου στό Ἰσλάμ δέν ὑπάρχει μεσίτης ἤ λυτρωτής (ὁ Χριστός), μυστήρια, ἱερατεῖο καί ἄφεση ἁμαρτιῶν. Κατά τό Ἰσλάμ ὁ Θεός ἀσκεῖ ἀμέσως τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί δέν χρειάζεται μεσολαβητή.    Συνεχίζεται........
Πηγή