Η Γυναίκα στην Καινή Διαθήκη

Στούς ἀρχαίους λαούς, στούς Πέρσες, στούς Ἑβραίους, ἀκόμη καί στούς Ἕλληνες ὑπῆρχε μία γενική ὑποτίμηση στό γυναικεῖο φύλο. Ἡ γυναίκα ἦταν «χείρων ἀνδρός εἰς ἅπαντα».Βέβαια, ὑπῆρχαν καί οἱ ἀντίθετες ἀπόψεις, ὅπως γιά παράδειγμα τοῦ Πλά τωνος, πού συνηγοροῦσαν ὑπέρ τῆς πλήρους ἐξισώσεως τῆς γυναίκας μέ τόν ἄνδρα. Παρά τή γενική ὑποτίμηση, ἐντούτοις ἡ ἀνδροκρατία ἄρχισε νά ὑποχωρεῖ βαθμηδόν καί ἡ θέση τῆς γυναίκας βελτιωνόταν ὅλο καί περισσότερο.
Ἡ Παλαιά Διαθήκη, ὅμως, διακηρύττει θεολογικά τήν ὀντολο-
γική ἰσοτιμία τῶν δύο φύλων. Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη «ἄρσεν καί
θῆλυ». Ὁ Θεός ἔπλασε τόν Ἀδάμ καί ἀπό τήν πλευρά του ἔπλα-
σε τήν Εὔα. Ἡ πράξη αὐτή εἶναι πράξη πού δείχνει τήν ἰσοτιμία
τῶν δύο φύλων, ἀφοῦ δέν ἔπλασε τήν Εὔα ἀπό τό πόδι τοῦ Ἀ-
δάμ, ὡς ἔνδειξη ὅτι εἶναι ὑποπόδιό του, οὔτε τήν ἔπλασε ἀπό
τήν κεφαλή του, ὡς ἔνδειξη ἀνωτερότητας. Ἀξιοσημείωτο, ἐπίσης, εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ ἑβραία γυναίκα ἦταν πιό σεβαστή σέ σχέση μέ ἄλλους λαούς. Στήν οἰκογενειακή καί κοινωνική ζωή εἶχε ἐνεργό ρόλο.Μάλιστα, αὐτό φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁλόκληρα βιβλία στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἀφιερωμένα σέ ἐξέχουσες γυναικεῖες προσωπικότητες, ὅπως εἶναι, γιά παράδειγμα, ἡ Σάρρα, ἡ Ρεβέκκα, ἡ Ραχήλ, ἡ Δεββώρα, ἡ Ἰουδίθ, ἡἘσθήρ, ἡ Ρούθ κ.ἄ. Πολλές ἀπό τίς γυναῖκες αὐτές ἀνέπτυξαν οὐσιαστικό ρόλο, ἰσότιμο μέ τούςἄνδρες, ἀφοῦ ἦταν φορεῖς τῆς ἀληθείας καί ὄργανα τοῦ Θεοῦ.
Στήν Καινή Διαθήκη δίνεται στή γυναίκα μία νέα διάσταση. Ἡ ἀπό λυτη ποιμαντική πράξη τοῦ
Θεοῦ εἶναι ἡ Ἐνανθρώπησή Του. Μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἔδωσε στόν κάθε ἄνθρωπο τή δυνατότητα τῆς θεώσεως. Σπουδαῖο καί μοναδικό ρόλο στό σωτηριολογικό αὐτό ἔργο τοῦ Θεοῦ ἔπαιξε μία γυναίκα. Μία γυναίκα μοναδική στό εἶδος της καί ξεχωριστή στόν βίο της. Αὐτή ἡ γυναίκα εἶναι ἡ Μαριάμ, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Διά τῆς Θεοτόκου ὁ Θεός προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά μᾶς σώσει. Ἡ Παναγία γίνεται ὁ σύνδεσμος μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου καί γι’ αὐτό κατέχει τάδευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Πραγματικά, στήν ἐποχή τῆς πτώ σεως ἴσχυε τό «ἐκ γυναικόςἐρρύη τά φαῦλα», στήν ἐποχή δέ
τῆς Καινῆς Διαθήκης ἰσχύει τό «ἐκ γυναικός ἐρρύη τά κρείττω». Μέσῳ μίας νεαρῆς γυναίκας σώ-
ζεται ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἡ Παναγία ἀξιώθηκε νά γίνει μητέρα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος
Χριστοῦ. Στήν Καινή Διαθήκη ἡ γυναίκα καταξιώνεται κυρίως διά τῆς Παναγίας. Ἡ γυναικεία
φύση προσφέρει ὅ,τι καλύτερο εἶχε στό ἔργο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό ἀξίως ἡ Παναγία ὀνομά στηκε νέα Εὔα. Ἡ Θεοτόκος, τό «φωτεινόν μετέωρον τῆς ἀρετῆς»,ἑνώνει τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια, ἑνοποιεῖ τόν κόσμο ὅλο, γιατί μέ τήν προσωπική της ἀρετή καί ἁ-γιότητα συνήργησε στό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καί ὑ περέβη σέ ἀρετή ἀκόμη καί τούς ἀγγέλους· «τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Μέ τήν προσφορά, λοιπόν, τοῦ ἑαυτοῦ της στόν Θεό καί στό θέλημά Του, ἡ Παναγία ἀνυψώνει τήθέση τῆς γυναίκας στήν Καινή Διαθήκη.
Ἐκτός ἀπ’ αὐτήν, καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προβάλλει τήν ἀξία τῆς γυναίκας. Εἶχε στήν ἀκολουθία
Του γυναῖκες. Οἱ γυναῖκες αὐτές διακονοῦσαν τόν Κύριο καί τούς Ἀποστόλους μέ τά ὑπάρχοντά
τους καί τίς ὑπηρεσίες τους. Χαρακτηριστικά, ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς στό Εὐαγγέλιό του ἀναφέρει ὅτι τόν Κύριο ἀκολουθοῦσαν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι «καί γυναῖκές τινές αἵ ἦσαν τεθεραπευμέναι ἀπό νόσων καί μαστίγων καί πνευμάτων πονηρῶν καί ἀσθενειῶν» (Λουκ. η΄, 2). Οἱ γυναῖκες αὐτές ἔμειναν ἀ φοσιωμένες στόν Διδάσκαλό τους μέχρι καί τήν πορεία του στόν Γολγοθά. Πρῶ τες οἱ μυροφόρες γυναῖκες εἶναι ἐκεῖνες πού εἶδαν τόν Κύριο ἀναστημένο. Τρεῖς μέρες μετά τήν ταφή τοῦ Χριστοῦ, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη ἀγόρασαν ἀρώματα καίπῆγαν, γιά νά ἀλείψουν τό νεκρό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τους ἡ πράξη δείχνει τήν ἀφοσίωση πού εἶχαν στόν Διδάσκαλό τους.
Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔμεινε προσκολ λημένος στό γράμμα τοῦ Νόμου καί μέ τή στάση Του προστάτεψε γυναῖκες πού τίς θεωροῦσαν ἁμαρτωλές καί ὁ κόσμος
ἀπέφευ γε κάθε ἐπαφή μαζί τους. Χαρακτηριστικό περιστατικό εἶναι ἐ κεῖ νο πού ὁ Ἰησοῦς συγ-
χωρεῖ τή μοιχαλίδα καί τήν γλυτώνει ἀπό τόν λιθοβολισμό (βλ.Ἰωάν. η΄, 1 - 11). Ἄλλο παρόμοιο
περιστατικό εἶναι αὐτό πού ὁ Χριστός, καταργώντας τίς συνήθειες καί τίς ἔχθρες τῆς ἐποχῆς,
συναντᾶ τή Σαμαρεί τιδα στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Ἀκόμη καί ἡ ἴδια ἡ Σαμαρείτιδα ἀπορεῖ πού ἕνας Ἰουδαῖος συνομιλεῖ μαζί της καί τῆς ζητεῖ νερό (βλ. Ἰωάν.δ΄, 5 - 42).
Γενικά, μέσα ἀπό τό κήρυγμα καί τή διδασκαλία Του φανερώνεται ὄχι μόνο ὁ σεβασμός πρός τή γυναίκα, ἀλλά καί ἡ ἰσοτιμία τῶν δύο φύλων.
Ἱεροδιακόνου
Πολυβίου Λαμπρινίδη
Θεολόγου