Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ

Πρώτη χρονολογικά χριστιανική ἑορτή εἶναι ἡ ΚΥΡΙΑΚΗ, τό ἑβδομαδιαῖο Πάσχα τῆς Ἐκκλησίας. ΣτόνἸουδαϊσμό τό Σάββατο ἦταν ἡ θεοσύστατη ἡμέρα τῆς καταπαύσεως τήν ὁποία χάρισε στό λαό του ὁ Κύριος, τήν εὐλόγησε, τήν ἁγίασε καί πρόσταξε στούς ἀνθρώπους νά τήν ἁγιάζουν καί νά τήν τηροῦν. Στήν Καινή Διαθήκη ἡΚυριακή ὀνομάζεται «μία σαββάτων» ἤ «πρώτη Σαββάτου», δηλαδή μία ἡμέρα μετά τό Σάββατο, ἡ κύρια καί πρώτη ἡμέρα τῆς Χριστιανικῆς ἑβδομάδος. Ἡ «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» εἶναι καί ἡ ἡμέρα τῆς ἐσχατολογικῆς παρουσίας Του. Ἡ πιστή τήρησή του ἀποτελοῦσε τήνἐπιβεβαίωση τῆς πιστότητος στό νόμο τοῦ Θεοῦ. Τό μεγαλύτερο τόλμημα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ἦταν ἡμετάθεση τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου ἀπό τήν ἑβδόμη στήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Τό Σάββατο γίνεται προφητικός τύπος τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου πού ὁδηγεῖ στήνἐκ νεκρῶν ἀνάσταση κατά τήν πρώτη ἡμέρα τῆςἑβδομάδος τήν ἡμέρα τῆς δημιουργίας τοῦ φωτός καί τῆς νέας ἐν Χριστῶ δημιουργίας. Ἡ μετάθεση τοῦ Σαββάτου συνεπάγεται οὐσιαστικά καί ἄνοιγμα πρός τόν νέο κόσμο τῆς χάριτος καί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία τοῦΧριστοῦ κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως , ἔδωσε τόἀναστάσιμο στοιχεῖο στίς Συνάξεις πού ἤδη στό τέλος τοῦΑ΄αἰώνα εἶχε ὀνομασθεῖ   ΚΥΡΙΑΚΗ ( Ἀποκ. α΄10 ). ἩΚυριακή ἔγινε πολύ νωρίς ἡμέρα συνάξεως, ἡμέραἀναμνήσεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡμέρα πασχαλινῆς εὐχαριστιακῆς συμμετοχῆς. Ἤδη ἀπό τούςἀποστολικούς χρόνους, σέ ἀντιδιαστολή μέ τό ἰουδαϊκό Σάββατο, καθιερώθηκε ἡ Κυριακή σάν πρώτη ἡμέρα τῆςἑβδομάδος καί ὡς κατ’ἐξοχήν ἑβδομαδιαία χριστιανικήἑορτή τῆς ἀναστάσεως, τό ἑβδομαδιαῖο Πάσχα τῆςἐκκλησίας. Τό πνεῦμα τῆς Κυριακῆς διαχέεται σέ ὅλες τίς τελετές τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας, στήν εὐχαριστιακή σύναξη, στίς ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου, στά ἱερά Μυστήρια, στόν κινητό καί ἀκίνητο λειτουργικό κύκλο. Ὁἐντοπισμός τοῦ τρόπου τιμῆς τῆς Κυριακῆς εἶναι σαφής στό κείμενο τοῦ Ἁγ.Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Ἡ Κυριακή εἶναι ἀργία ἀπό κάθε γήϊνο ἔργο. Εἶναι ἀνάπαυση ὅλων τῶν σαρκικῶν κόπων. Εἶναι ἀναστάσιμη δοξολογία στήνἑνωτική σύναξη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι εὐχαριστιακή συμμετοχή στόν ἁγιασμό τῶν μυστηρίων καί προετοιμασία γιά τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου.Ὅλες οἱδεσποτικές γιορτές τελοῦνται μία φορά τό χρόνο. ἩΚυριακή τιμᾶται τέσσερις φορές κάθε μῆνα στή ζωή τῶν πιστῶν γιά νά μήν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν παρουσία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Φέρνει ἐπάνω της βαθύ θεολογικό νόημα, ἀλλά καί ἱστορικά, λειτουργικά καί πνευματικά ὑπέρτιμη ἀξία. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁἁγιορείτης «στήν ὁμολογία πίστεώς του» καταγράφει «τάὑψηλά καί μεγάλα καί θαυμαστά τῆς ἀναστάσιμης ἡμέρας προνόμοια».
(Απόσπασμα από το άρθρο του Πρωτοπρ. Διονυσίου Χαριτούδη "Ο ετήσιος εορτολογικός κύκλος της Εκκλησίας μας")