Ο Πρόδρομος της Χάριτος

Από τους δημοφιλέστερους άγιους της πίστεως μας είναι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, γεγονός που πιστοποιείται από το ότι εκατομμύρια Ορθόδοξοι στην Ελλάδα μόνο, αλλά και πολλοί περισσότεροι στο εξωτερικό, φέρουν το όνομα του. Ο μεγαλύτερος από τους ανθρώπους που γέννησε γυναίκα, κατά τον λόγο του ίδιου του Κυρίου μας (Ματθ. 11,11). Ο άγιος που κουβαλάει φτερά σαν τους αγγέλους, διότι αγγελική ήταν η διαγωγή του στον κόσμο. Ο Πρόδρομος, όπως ευρύτερα είναι γνωστός, διότι προσδιορίζεται από την σχέση του με τον Χριστό, όπως πρέπει να συμβαίνει με όλους: Χριστιανός σημαίνει αυτός που φέρει το όνομα του Χριστού, Πρόδρομος αυτός πού ήρθε πριν από Εκείνον, για να έρθει Εκείνος. Σε όλη του την ζωή ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από αυτό που πιστεύει και στα ονόματα και στις πεποιθήσεις και στις ομάδες, ακόμα και στα είδωλα που μιμείται: αυτός είναι δεξιός, ο άλλος παοκτσής, ο παραπέρα δωδεκαθεϊστής, ο δίπλα αναρχικός, ο απέναντι οικολόγος, η φίλη μου φεμινίστρια, ο γείτονας μου χεβυμεταλλάς και άλλα πολλά. Ο ετερόφωτος άνθρωπος θέλει να παίρνει αξία από κάπου ή καλύτερα από κάποιο πρόσωπο που είναι το πρότυπο του. Πρότυπο του Προδρόμου ήταν ο Κύριος χωρίς καμία παρέκκλιση. Γιατί άραγε να προσκολλάται ο άνθρωπος σε αυτό που αγάπησε πολύ; Σε τι αξίζει να προσκολληθούμε; Τι λέτε άραγε θα σωθούμε; (ο μοναδικός λόγος που απηύθυνε αγιορείτης μοναχός σε όσους συναντούσε από τότε πού έγινε μοναχός). 

Στην Ορθοδοξία, όπου όλα είναι καινούρια, η ήμερα του θανάτου ενός αγίου είναι η ημέρα που τον γιορτάζουμε, διότι αύτη την ημέρα αναχωρεί από τον μάταιο κόσμο για να πάει παντοτινά κοντά στον Χριστό του και στα πρόσωπα του ουρανού που μια ζωή μελετούσε και επιθυμούσε. Την ημέρα που αποφυλακίστηκε από την μετριότητα του κόσμου. Είναι η ημέρα της αναγέννησης του. Όλο αυτό μας ελέγχει πολύ όταν είμαστε πακτωμένοι (πακτώνω=συνάπτω συμφωνία/δεσμεύομαι) στον προσωρινό κόσμο σαν τα πουλάκια που μόλις γεννήθηκαν, μπήκαν στο χρυσό κλουβί, δεν γνώρισαν ποτέ ελευθερία και είναι ευχαριστημένα και από πάνω. Ο Πρόδρομος δεν έτρωγε, δεν έπινε, μόνο συνεχώς κήρυττε «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία του Θεού... (Ματθ.3,2). Η μητέρα του τον γέννησε στα ενενήντα της, ο πατέρας του ήταν επίσημο πρόσωπο - αρχιερέας- όλοι τον αγαπούσαν και εκείνος προτίμησε την έρημο, τις βαπτίσεις στον Ιορδάνη, τις θλίψεις, τα βασανιστήρια, τον αποκεφαλισμό πού θυμόμαστε σήμερα, διότι αγάπησε πολύ. Διότι οι αποφάσεις του ανθρώπου κάνουν τον άνθρωπο; Μικρές αποφάσεις-μικρός  άνθρωπος, μεγάλες  αποφάσεις-μεγάλος άνθρωπος. 

Ασκητικός και ασυμβίβαστος ο άγιος μας, τα έβαλε με τα κακώς κείμενα της εξουσίας της εποχής του και είχε το ανάλογο κόστος. Άραγε για να το κάνει κανείς αυτό, πρέπει να έχει πολεμήσει πρώτα με τα εσωτερικά θηρία που ονομάζονται πάθη και αδυναμίες; Τι κάνει ο σημερινός άνθρωπος για να ξεπεράσει το άγχος, τον φόβο, την ανασφάλεια, την απελπισία; Εκδρομές, ψώνια, αλλαγή περιβάλλοντος; Το πάθος βρίσκεται βαθιά στην ψυχή του, όχι εξωτερικά στο σώμα του. Τα φάρμακα είναι η μίμηση της ζωής των αγίων μας. Είχε άγχος ο Πρόδρομος σαν άνθρωπος; Συλλογιζόταν τα λόγια του Θεού και έβρισκε λύσεις. Είχε φόβο. Προσευχόταν. Απελπιζόταν. Νήστευε, έψαλλε, ήταν ένα πνευματικό φρούριο. Η πνευματική προσπάθεια που έκανε κάθε ήμερα ανελλιπώς είναι η συνταγή της ζωής και της αγιότητος. Έτσι με χαρά έδωσε το κεφάλι του. Έτσι με χαρά και ο ταλαίπωρος άνθρωπος θα λυτρωθεί από την αγωνία του( Ρωμ. 7,24 ). Την αγωνία ενός μικρού παιδιού που έχασε τον πατέρα του... 

Αρχιμ. Ιωάννης Καρασακαλίδης