Ο άνθρωπός λοιπόν, αυτό το μεγάλο και αξιόλογο δημιούργημα, όπως αποκαλείται από την Γραφή, αφού εξέπεσε από τη δόξα του, έπαθε αυτό που παθαίνουν όσοι γλιστρούν και πέφτουν στο βόρβορο. Το πρόσωπο τους καλύπτεται με τη λάσπη και γίνονται αγνώριστοι ακόμη και σε αυτούς τους οικείους τους` έτσι κι αυτός, όταν έπεσε στο βόρβορο της αμαρτίας, απέβαλε μεν το να είναι εικόνα του άφθαρτου Θεού, φόρεσε δε τη φθαρτή και χοϊκή εικόνα, την οποία η θεόπνευστη διδασκαλία μας συμβουλεύει να αποβάλουμε.(Ιακ.1,21), χρησιμοποιώντας σαν άλλο νερό καθαρισμού την καθαρότητα του τρόπου της ζωής, ώστε να αποκαλυφθεί και πάλι το κάλλος της ψυχής, αφού αφαιρεθεί το χοϊκό κάλυμμα. Αφαίρεση δε του ξένου είναι η επάνοδος στη φυσική και ιδιαίτερη γι αυτόν κατάσταση, κάτι που δεν κατορθώνεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο αν γίνει και πάλι τέτοιος, όπως αρχικά δημιουργήθηκε.
Γιατί η εξομοίωση με το Θεό δεν είναι δικό μας έργο ούτε κατόρθωμα της ανθρώπινης δύναμης. Είναι δώρο της γενναιοδωρίας του Θεού, ο οποίος ευθύς αμέσως μόλις δημιούργησε τον άνθρωπο του χάρισε την ομοιότητα προς αυτόν.
0 Σχόλια