Περί της απογνώσεως της αμαρτίας

Η προσβολή με την οποία βιάζεται ο πονηρός να μας κατατροπώσει εντελώς, είναι ο φόβος οπού μας βάζει με την ενθύμηση των αμαρτιών μας, για να μας κάνει να γκρεμιστούμε στο λάκκο της απελπισίας και της απογνώσεως. Συ λοιπόν αδελφέ μου, εις τούτον κίνδυνο κράτησε τον ευατό σου στερεωμένο σε αυτόν τον βέβαιο κανόνα, δηλαδή ότι η ενθύμησις των αμαρτιών σου, τότε είναι εκ της χάριτος και δια την σωτηρίαν σου, όταν σε ταπεινώνη και σε κάμνη να αισθάνεσαι πόνο στην καρδιά και λύπη, πως έβλαψες τον Θεό, και όταν σε κάμνη να έχεις ελπίδα και θάρρρος στην αγαθότητα του.
Αλλά όταν η ενθύμησις αυτή σε ενοχλεί και σε βάζει σε απιστία και μικροψυχία  και σε κάνει να λογαριάζεις πως είσαι κολασμένος και πως για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία, να ξέρεις ότι είναι από τον διάβολο. Ταπεινώσου περισσότερο και έλπιζε στον Θεό. Και με αυτόν τον τρόπο θα νικήσεις τον εχθρό σου και θα δοξαστεί ο Θεός.
Πρέπει ναι αδελφέ να λυπάσαι και να πονάς δια την βλάβη που έκανες προς τον Θεό κάθε φορά που θυμάσαι τις αμαρτίες σου, αλλά και να έχεις θάρρος στο έλεος του ζητώντας συγχώρηση. Αν σου φαίνεται πως ο ίδιος ο Θεός σου λέει ότι δεν είσαι από τα πρόβατα του, εσύ δεν πρέπει να αφήσεις με  κανένα τρόπο την ελπίδα και το θάρρος που έχεις σε Αυτόν.
Αλλά ταπεινά να του λές "έχεις δίκιο να με αποδοκιμάσεις για τις αμαρτίες μου, αλλά εγώ έχω θάρρος μεγαλύτερο στην ευσπλαγχνία σου για να με συγχωρέσεις. Σου ζητώ την σωτηρία μου, μεν καταδικάστηκα από την κακίαν μου, αλλά λυτρώθηκα με την θυσία σου. Επειδή θέλω να σωθώ αφήνομαι όλος στα χέρια σου και σε Σένα θα έχω ζωντανές τις ελπίδες μου".
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου- Αόρατος Πόλεμος.