Η Ανάσταση των σωμάτων: Κυρίλλου Ιεροσολύμων

«Και φανερώθηκε σε μένα το χέρι του Κυρίου και με πήρε με το Πνεύμα του Κυρίου και με έβαλε στη μέση της πεδιάδας και αυτή ήταν γεμάτη με ανθρώπινα οστά»
 Ρίζα κάθε καλού έργου είναι η ελπίδα της ανάστασης, γιατί η προσδοκία της απολαβής δυναμώνει την ψυχή1, για να εργάζεται το αγαθό. Ο κάθε εργάτης είναι έτοιμος να υπομείνει κόπους και μόχθους, αν προβλέπει ότι θα πάρει μισθό για τους κόπους του. Οι εργάτες όμως που κοπιάζουν χωρίς αμοιβή, πριν ακόμα αποκάμουν σωματικά, λυγίζουν ψυχικά. Ο στρατιώτης που ελπίζει ότι θα απολαύσει τιμές και επαίνους, είναι έτοιμος να ριχτεί στις μάχες. Κανένας όμως στρατευμένος κάτω από ένα βασιλιά —ο οποίος δεν είναι σίγουρος για τη νίκη και δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος του πολέμου— δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του, αν αυτός ο βασιλιάς δεν επιβραβεύει με πλούσιες αμοιβές τους αγώνες του. Ετσι γίνεται και με κάθε ψυχή. Όταν αυτή πιστεύει στην ανάσταση, είναι φυσικό να προσέχει τον εαυτό της. Αν όμως δεν πιστεύει στην ανάσταση, παραδίνεται στη φθορά και την καταστροφή. Όποιος πιστεύει ότι το σώμα του θα αναστηθεί, φροντίζει να το διατηρεί καθάριο και αμόλυντο και σαν στολή της ψυχής του, δεν το μολύνει με πορνείες. Εκείνος όμως που δεν πιστεύει στην ανάσταση, παραδίνεται στις πορνείες και το φθείρει με διάφορες καταχρήσεις, λες και ανήκει σε κάποιον άλλον. Είναι λοιπόν πολύ σπουδαίο παράγγελμα και τρισμέγιστη διδασκαλία της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας, η πίστη στην ανάσταση των νεκρών. Μάλιστα, είναι πάρα πολύ σπουδαίο και ασύγκριτα αναγκαίο και, μολονότι πολλοί έχουν αντιρρήσεις πάνω σ αυτό, η αλήθεια το επιβεβαιώνει. Αντιλέγουν σ αυτό οι ειδωλολάτρες Έλληνες. Δεν το πιστεύουν οι Σαμαρείτες. Το περιγελούν οι αιρετικοί. Πολλών ειδών αντιρρήσεις ακούγονται, αλλά μια και μοναδική είναι η αλήθεια.
Θυμηθείτε επίσης όλα όσα αναφέρονται στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, που έχει γράψει ο απόστολος Παύλος, σ εκείνους που ρωτούσαν και έλεγαν: «Πως θ αναστηθούν οι νεκροί; Με ποιο σώμα θα ξαναζήσουν;» (Α' Κορ. 15, 35). Και το: «Αν οι νεκροί δεν θ αναστηθούν, ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί» (Α' Κορ. 15, 16). Θυμηθείτε ότι ονόμασε άφρονες εκείνους που δεν πιστεύουν σ όλη τη διδασκαλία της αγίας Γραφής, που αναφέρεται στην ανάσταση των νεκρών. Ακόμα θυμηθείτε ότι ο ίδιος έγραψε προς τους Θεσσαλονικείς: «Δεν θέλουμε, αδελφοί, να αγνοείτε, τη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με τους κεκοιμημένους, για να μην αισθανόσαστε λύπη, όπως όλοι οι άπιστοι και οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν έχουν ελπίδα» (Α ' Θεσ. 4, 13) κ.τ.λ. Κυρίως δε αυτό που λέει: Και όσοι πέθαναν πιστοί και ενωμένοι με τον Χριστό θα πρωτοαναστηθούν. (Α' Θεσ. 4, 16).
Ιδιαίτερα όμως πρέπει να κρατήσετε έντονα στην ψυχή σας αυτό το οποίο επίμονα τονίζει ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δείχνοντας το δικό του σώμα, λέει: «Διότι πρέπει αυτό το φθαρτό σώμα να ενδυθεί την αφθαρσία και το θνητό αυτό κορμί να ενδυθεί την αθανασία» (Α' Κορ. 15, 53). Αυτό βέβαια το σώμα μας θα αναστηθεί, χωρίς όμως την ασθενικότητα που έχει τώρα. Αλλά το ίδιο αυτό θα αναστηθεί και αφού θα ενδυθεί την αφθαρσία, θα μεταμορφωθεί, όπως ακριβώς γίνεται και με το σίδερο που μπαίνει στη φωτιά και γίνεται κι αυτό φωτιά. Η για να το πούμε καλύτερα, το σώμα θα αναστηθεί και θα γίνει άφθαρτο με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα ο Κύριος, που ανασταίνει το νεκρό σώμα.
Αυτό λοιπόν το σώμα θα αναστηθεί. Δεν θα μείνει όμως έτσι που είναι τώρα. Αλλά θα είναι πια κατάλληλο για την αιωνιότητα. Δεν θα έχει πια ανάγκη από υλικές τροφές για να ζήσει, ούτε σκάλες για ν ανεβαίνει. Γιατί θα γίνει πνευματικό (πρβλ. Α' Κορ. 15, 44), κάτι θαυμαστό, που όμοιο τώρα δεν έχουμε, για να το παραβάλλουμε12. Τότε, λέει η αγία Γραφή, οι δίκαιοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος (πρβλ. Ματθ. 13, 43) και όπως η σελήνη και όπως ο λαμπρός ουρανός. Κι επειδή ο Θεός προγνώριζε την απιστία των ανθρώπων δημιούργησε εκείνα τα πολύ μικρά σκουληκάκια που το καλοκαίρι ακτινοβολούν με λάμψη, η οποία βγαίνει από το ίδιο τους το σώμα. Ωστε από αυτά που τώρα βλέπουμε με τα σωματικά μάτια, να συμπεράνουμε και αυτό που προσδοκάμε, δηλαδή ότι τα σώματά μας θα γίνουν φωτεινά. Γιατί ο Θεός, που μας χάρισε αυτή την επίγεια εμπειρία, μπορεί να μας χαρίσει στη μέλλουσα ζωή και την ολοκλήρωσή της. Εκείνος που έκανε να λάμπει το σκουλήκι πολύ περισσότερο θα κάνει να λάμψει ο δίκαιος άνθρωπος.