ΜΙΧΑΗΛ ΨΕΛΛΟΣ,ΛΟΓΙΟΣ, ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Ο Μιχαήλ Ψελλός ήταν Βυζαντινός λόγιος, θεολόγος και φιλόσοφος, που έζησε τον
11ο αιώνα, σε μια εποχή που ουσιαστικά μπήκαν τα θεμέλια για την πτώση της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με αλλεπάλληλες επιθέσεις εξωτερικών εχθρών,
εξεγέρσεις, εσωτερικές διαμάχες και μεταβολές των συνόρων.
Tο 1025, επτά χρόνια μετά τη γέννηση του Ψελλού, ο Βασίλειος B' Βουλγαροκτόνος
πεθαίνει και ο αδελφός του ο Κωνσταντίνος Η' κυβερνά μόνος. Η κόρη του Ζωή
παντρεύεται το Ρωμανό Αργυρό το 1028. Δύο μέρες αργότερα ο Κωνσταντίνος
πεθαίνει και η Ζωή με το Ρωμανό Αργυρό διεκδικούν το θρόνο. Έξι χρόνια αργότερα
ο Ρωμανός δολοφονείται και η Ζωή παντρεύεται τον Μιχαήλ τον Παφλαγόνα, αδελφό του παραδυναστεύοντος επί των οικονομικών (υπουργού) Ιωάννη του
Ορφανοτρόφου. Επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Δ΄ το Βυζάντιο επανακτά τη Σικελία με
τον Γεώργιο Μανιάκη, οι Σελτζούκοι Τούρκοι απειλούν τα Βυζαντινοαρμενικά
σύνορα, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα εξεγείρονται οι Βούλγαροι υπό τον Πέτρο Ντελιάν. Ο Μιχαήλ Δ΄ πεθαίνει και τον διαδέχεται ο ανιψιός του Μιχαήλ Ε' Καλαφάτης. Ο Μιχαήλ εξορίζει τον θείο του Ιωάννη Ορφανοτρόφο και περιορίζει τη Ζωή σε γυναικείο μοναστήρι, φοβούμενος τις δολοπλοκίες της. Ταραχές ουμβαίνουν στην Κωνσταντινούπολη και ο Μιχαήλ τυφλώνεται, πριν εκθρονιστεί. Η Ζωή παντρεύεται τον Κωνσταντίνο Ο' Μονομάχο, ο οποίος βασίλεψε από το 1042 έως το 1055. Στη
διάρκεια της βασιλείας του οι Ρώσοι επιτίθενται στην Κωνστανrινούπολη. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι εισβάλλουν στην Αρμενία και ηττώνται. Οι Πεσενέγκες περνούν το Δούναβη και λεηλατούν τη Θράκη, ενώ το σχίσμα ανάμεσα στη δυτική και την ανατολική εκκλησία βαθαίνει εξαιτίας του filiοque. Τέτοια γεγονότα διαμόρφωναν το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε ο Μιχαήλ
Ψελλός ο Νεότερος, ο Ύπατος των Φιλοσόφων, (δηλαδή πρύτανης του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης). Οι πηγές αναφέρουν πως ο Μιχαήλ ο Ψελλός ήλθε στη ζωή το 1018 στην Κωνσταντινούπολη, ενώ το έτος του θανάτου του εικάζεται από ορισμένους ιστορικούς ότι είναι το 1081, ενώ από άλλους το 1096. Η μάλλον αυθαίρετη ταύτισή του με κάποιον Μιχαήλ της Νικομήδειας μας οδηγεί στο 1081, ενώ η απόδοση της εισαγωγής του έργου Διόπτρα του Φίλιππου Μονότροπου στον Ψελλό υποδεικνύει το 1096. Οι γονείς του κατάγονταν από την Νικομήδεια.
Διπλωμάτης, φιλόσοφος, μαθηματικός, αλχημιστής, αστρονόμος, φυσικός, θεολόγος, νομικός και ιστορικός, ο Ψελλός γεννήθηκε σε μια οικογένεια με μέτρια οικονομική κατάσταση. 'Ελαβε, όμως, σημαντική μόρφωση, στην Αθήνα, που τον βοήθησε στη σταδιοδρομία του στη δημόσια διοίκηση, καθώς η μόρφωση και οι γνώσεις γενικότερα εκτιμούνταν ιδιαίτερα στη βυζαντινή κοινωνία, όσο και ο ευνουχισμός για όποιον ήθελε αναλάβει υψηλές θέσεις στον διοικητικό μηχανισμό.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Δίδασκε τα μαθηματικά στηριζόμενος στο Νικόμαχο, τον Ευκλείδη και τον Θέωνα. Ο Ρ. Tannery αναφέρει πως είχε ασχοληθεί και με τον Διόφαντο, όπως προκύπτει από ανέκδοτη επιστολή του. Από άλλες επιστολές του βγαίνει το συμπέρασμα ότι εκτός των άλλων δίδασκε και γεωμετρία (την εν γραμμαίς θεωρίαν). Εκτός των άλλων έργων του αναφέρεται και το επίτομο «Περί Αριθμών», το οποίο αναφέρεται στο χαμένο 7ο βιβλίο του Ιάμβλιχου, Συναγωγή των Πυθαγόρειων Δογμάτων. Εγραψε και φυσικές πραγματείες. Σε επιστολή του αναφέρει ότι οι φθορές και οι γενέσεις της
ύλης γίνονται από φυσικά αίτια και όχι από αόρατες και μυστικές δυνάμεις. Τούτη η θεώρηση τού έδωσε τη δυνατότητα να ερμηνεύσει τις μεταμορφώσεις της ύλης και τις αλλαγές της φύσης κάτω από τo πρίσμα ενός φυσικού νόμου. Ανάμεσα στα έργα του που γεννήθηκαν με βάση τούτη την άποψη ήταν το «Επιλύσεις Φυσικών Ζητημάτων», στο οποίο περιέχονται και στοιχεία μετεωρολογίας. Επίσης, αξιόλογο έργο του είναι το «Περί ΛίΘων Δυνάμεως», στο οποίο περιέχονται και φυσικές ιδιότητες των ορυκτών. Σε άλλη επιστολή του, που απευθύνει στον τότε Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλλάριο, αναφέρεται στην παρασκευή του χρυσού. 'Εγραψε και αστρονομικά έργα, όπως το «Περί Μεγάλου Ενιαυτού», που εκδόθηκε από τον Ρ. Tannery το 1920 και το σωζόμενο Περί της Κινήσεως του Χρόνου, των Κύκλων του Ηλίου και της Σελήνης, της Εκλείψεως Αυτών και της του
Πάσχα Ευρέσεως. Ο Ψελλός έγραψε ακόμη και μεικτές εργασίες. Στην πραγματεία του Διδασκαλία
Παντοδαπή, που επίσης σώζεται, περιέχονται 200 επιστημονικά θέματα πάνω στην αστρονομία, τη μετεωρολογία, την κοσμολογία, u964 τη φυσική, τη βοτανική και τα μαθηματικά. Στο έργο του Σύνταγμα Ευσύνοπτον εις τας Τέσσερας Μαθηματικάς Επιστήμας, εκτός από τις επιστήμες της Αριθμητικής, της Μουσικής, της Γεωμετρίας και της Αστρονομίας υπάρχουν και στοιχεία Μετεωρολογίας. To συγκεκριμένο έργο θεωρείται και το πρώτο ελληνικό μαθηματικό βιβλίο, που εκδόθηκε με τη μέθοδο της τυπογραφίας το 1532. Στον Ψελλό, επίσης, αποδίδεται, αν και τούτο είναι μάλλον ανακριβές, το έργο Περί Δαιμόνων. Ως φιλόσοφος ο Ψελλός δίνει έμφαση στο ρόλο της φύσης η οποία, δημιουργημένη από το Θεό, λειτουργεί σύμφωνα με αμετάβλητους νόμους. Σύμφωνα
με αυτή την υπόθεση μένει πολύ λίγος χώρος για την ιδέα του θαύματος. Η «Χρονογραφία» του περιγράφει τα έτη 976-1078, με βάση τις προσωπικές του παρατηρήσεις. Ο Ψελλός παρουσιάζει τα γεγονότα ως αποτέλεσμα ισχυρών προσωπικών συγκρούσεων, συναισθημάτων και δολοπλοκιών, δίχως να αφήνει χώρο για τη Θεία Πρόνοια. Ως συγγραφέας ήταν σταθερά ατομιστής στην προσέγγισή του. Κοίταζε τον κόσμο από τη δική του οπτική γωνία, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε
ειρωνικά. Γενικά στα γραπτά του κείμενα απέρριπτε τη συμβατική αισθητική του άσπρο-μαύρο,
αν και εφάρμοσε τούτη τη μέθοδο στους πανηγυρικούς του Κωνσταντίνου Ι' και Μιχαήλ Ζ'. Προσπάθησε να πλάσει σύνθετες και αντιφατικές εικόνες, όπως ο Κωνσταντίνος Θ' στη «Χρονογραφία» του ή ο μοναχός Ηλίας στις επιστολές του. Οι ψυχολογικοί του χαρακτηρισμοί είναι πλούσιοι και πολυποίκιλοι, περιλαμβάνοντας ακόμη και το θέμα της σεξουαλικής επιθυμίας. Συνήθως αντιλαμβανόταν το παρελθόν όχι ως ροή γεγονότων, αλλά ως σειρά εικόνων, όχι μόνο των
αυτοκρατόρων και των αυτοκρατειρών, αλλά επίσης των ευνοούμενων και των αγαπημένων τους. Ο Ψελλός υμνούσε τn φιλία και ο ίδιος ήταν πιστός φίλος. Ωστόσο, γνώριζε πως η κοινωνική πραγματικότητα του Βυζαντίου απαιτούσε συχνά συμβιβασμούς με τη συνείδηση και την ιδιότητα του χαμαιλεοντισμού. Στην πραγματικότητα στον Ψελλό οφείλουν την ιστορική τους συνέχεια οι ιδέες του Πλάτωνα, τον οποίο είχε σε περίβλεπτη θέση αντίθετα με τον Αριστοτέλη, γεγονός που φαίνεται στα σχόλιά του στο «Περί Ερμηνείας» του τελευταίου. Η εμμονή του στην προσπάθεια αναβίωσης του ελληνικού πνεύματος τον οδήγησε σε αντίθεση με την ιεραρχία του κλήρου, σε σημείο που σχεδόν εκδιώχθηκε από την εκκλησία. Εντούτοις, επέμενε στη διδασκαλία και τα γραπτά του κείμενα πως η φιλοσοφία και η θεολογία δεν ήταν δύο διαφορετικές επιστήμες. Η φιλοσοφία βάζει τις βάσεις πάνω στις οποίες η θεολογία χτίζει τις πνευματικές της ενοράσεις. Με άλλα λόγια θεωρεί πως η ελληνική φιλοσοφία δεν είναι θεραπαινίδα της χριστιανικής θεολογίας αλλά συνεργάτης της. Ο Ψελλός ήταν πεπεισμένος πως η φιλοσοφία και η θεολογία ενωμένες μπορούσαν να δώσουν απάντηση στα αιώνια προβλήματα της ανθρωπότητας. Αναθεωρώντας την ιδέα της φιλοσοφίας στο εκπαιδευτικό σύστημα της Κωνσταντινούπολης, ο Ψελλός αναβίωσε το πνεύμα της αρχαίας Αθήνας. Τούτη η ανανέωση των κλασικών σπουδών στο Βυζάντιο είχε μακροχρόνια αποτελέσματα, σε σημείο που ο Ψελλός θεωρείται σήμερα πρόδρομος της ιταλικής Αναγέννησης.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.