ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Οι παλαιοί άγιοι μοναχοί ονόμαζαν τη μοναχική ζωή, ζωή «ευαγγελική», δηλαδή ζωή σύμφωνη με τις εντολές του Ευαγγελίου. «Μοναχός εστί ο μόνον των του Θεού εχόμενος όρων και λόγων, εν παντί καιρώ και τόπω και πράγματι». Η ζωή του μοναχού είναι αφιερωμένη στον Θεό, στην υπηρεσία του Θεού μόνο
από υπερβολικό ουράνιο έρωτα. Βιώνει τις θρησκευτικές αξίες ακούσια περιορισμένος, απομακρυσμένος από τον κόσμο,
αλλά ζει για τον κόσμο και την Εκκλησία. «Πάντων κεχωρισμένος και τοις πάσι συνηρμομένος.».
Δεν εμίσησε τον κόσμον, αλλά την κακία αυτού. Το ευλογημένο ήθος, που προσέφερε ο
θεόσδοτος ορθόδοξος μοναχισμός, ο αμαθής πνευματικά κόσμος δεν το κατανοεί. Το χλευάζει
και το απορρίπτει. Οι μοναχοί αποτελούν την προφυλακή του Σταυρού της Ορθοδόξου
Εκκλησίας και τα απόρθητα οχυρά είναι τα μοναστήρια αυτής. Η αγιώτερη και ευκολώτερη οδός
προς σωτηρία των ψυχών μας είναι, σύμφωνα με τη γνώμη των περισσοτέρων Πατέρων, η ζωή
του κοινοβίου θεμελιωμένη από τον ίδιο τον Σωτήρα μας Χριστό, και τους αγίους Μαθητάς και
Αποστόλους Του. Ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με την ίδια Του τη ζωή, ευλόγησε την
παρθενία. Αυτήν ετίμησαν κορυφαίοι άγιοι Πατέρες, «ων ουκ έστιν αριθμός»1.
Οι μοναχοί είναι «οι Άγγελοι του Θεού», κατά τον ιερό Χρυσόστομο, «οι μάρτυρες τη
προαιρέσει», κατά τον Μέγα Αθανάσιο, «οι συνεχισταί της μαρτυρικής Εκκλησίας», κατά τον
άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «η κόμη που κοσμεί την κεφαλήν της Εκκλησίας», κατά τον
άγιο Γρηγόριο Νύσσης, επειδή δοξάζουν την κεφαλή της Εκκλησίας. Η μοναχική ζωή εκφράζεται
από το ησυχαστικό πνεύμα της ορθοδόξου παραδόσεως.
Κατά τους χρόνους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι μοναχοί υπήρξαν οι στυλοβάτες της
παιδείας, οι διατηρήσαντες αυτήν, μετά του Χριστιανισμού της αποκεκαλυμμένης αληθείας. Από
τις τάξεις των μοναχών προήλθαν οι μεγάλοι και θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι διετύπωσαν τα
δόγματα της αγίας μας Εκκλησίας στις Οικουμενικές Συνόδους και την αγίαν ημών πίστιν
εκράτυναν. Η μεγαλύτερη προσφορά του μοναχισμού είναι η μαρτυρία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η προσευχή για τον κόσμο. Οι μοναχοί υπήρξαν οι κατηχητές, οι ιεροκήρυκες, οι κοινωνικοί εργάτες, οι οποίοι μεριμνούσαν για τους πτωχούς, και οι πρωτοπόροι στις εκπολιτιστικές
εξορμήσεις του Βυζαντίου.
Ερχόμενοι όμως στην Παλαιστίνη, βλέπουμε πως με την ίδρυση των παναγίων προσκυνημάτων της Αγίας Γης εγκαινιάζεται και η εν αυτή ίδρυσις των πρώτων μοναστικών κέντρων, μετά από την πρώτη εμφάνιση του μοναχισμού ανά την έρημο της Ιουδαίας υπό των πρωτεργατών αυτού Ιλαρίωνος του Μεγάλου από τη Γάζα και οσίου Χαρίτωνος, οι οποίοι πρώτοι εισάγουν τον μοναχικό βίο στην Παλαιστίνη. Η Αγια Γη είχε συγκεντρώσει το ενδιαφέρον πολλών μοναχών, ως ο καθαγιασμένος τόπος «ου έστησαν οι πόδες του Κυρίου»2, όπου γεννήθηκε, έδρασε, έπαθε, και ανέστη ο Κύριος. Τα
πρώτα κέντρα του μοναχισμού στην Παλαιστίνη, κατά το μέσον του δ' αιώνος, καθίστανται στα
Ιεροσόλυμα, Βηθλεέμ και Όρος των Ελαιών, όπου ευσεβείς εκ των περάτων της γης
προσέρχονται για να ενταχθούν στη διακονία των Αγίων Τόπων, στο καθοσιωμένο μοναχικό
τάγμα «των Σπουδαίων». Τοιουτοτρόπως το μοναχικό ιδεώδες μεταφυτεύεται από τις ερήμους
της Αιγύπτου στην Παλαιστίνη δια των μεγάλων «πολιστών» της ερήμου Ιλαρίωνος και
Χαρίτωνος. Την ίδια εποχή, που ο Χριστιανισμός θριαμβεύει δια της ευνοίας του πρώτου
Χριστιανού αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου και της αγίας αυτού μητρός Ελένης,
άρχεται η ίδρυσις του μοναχικού βίου και ιδεώδους στην κοιτίδα του Χριστιανισμού.
Τα μοναστικά αυτά κέντρα έμελλαν με την πάροδο του χρόνου να εξελιχθούν και να
αποτελέσουν θησαυροφυλάκια πνευματικού πλούτου και θεία φυτώρια αγαθών ψυχών, όπως
διαφαίνεται από την ιστορία. Τα μοναστήρια είναι οι ζωηφόροι άμπελοι που έθρεψαν την Αγία
μας Ορθοδοξία της Μέσης Ανατολής με «βότρυας ζωής», είναι οι παλαίστρες υπερφυών
αγώνων, τα ορμητήρια πνευματικών αναβάσεων, τα φυτώρια αγίων ανδρών που με τις
προσευχές, τ' ασκητικά παλαίσματα, τις θαυματουργίες και την αγιότητά τους ενίσχυσαν και
στερέωσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου σε ολόκληρη την Παλαιστίνη.
Καρποφόρησε ο μοναχισμός στην Αγία Γη και ιδρύθηκε το κοινοβιακό σύστημα. Αναπτύχθηκε και έγινε η μοναχική πολιτεία, η επί της γης βασιλεία του Θεού, τα μέλη της οποίας πολιτεύονται μεταξύ των συνανθρώπων των ως επίγειοι άγγελοι. Η μητέρα και ο πατέρας του μοναχού για τον πόνο που νοιώθουν για το χωρισμό του από αυτούς θα πάρουν μεγάλο βραβείο στη βασιλεία των Ουρανών, κι΄ας μην το καταλαβαίνουν τώρα. Για κάθε αργό λόγο θα δώσουμε απολογία στο Θεό. Φεύγε μακριά από την κατάκριση, διότι σκοτώνει και κολάζει αμέσως τρεις ψυχές: αυτόν που κατακρίνει, αυτόν που ακούει και αυτόν που κατακρίνεται.
Εμείς εδώ στους Αγίους Τόπους είμαστε φρουροί, είμαστε φύλακες των παναγίων προσκυνημάτων, όχι για χρήματα, όχι για ματαιοδοξία, αλλά προς δόξα του Θεού, και για να σώσουμε τις ψυχές μας, αλλά και για να φυλάξουμε αυτά τα ιερά χώματα, όσο ζούμε οι ανάξιοι! Η ακτημοσύνη είναι αρετή ανώτερη της ελεημοσύνης. Ο καλός και αγαθός άνθρωπος τα βρίσκει όλα ωραία και καλά. Ο κακός άνθρωπος τα βρίσκει όλα κακά και ατελή. Νιώθεις οργή, θυμό, νεύρα για κάποιον; Θέλεις να τον υβρίσεις, διότι σου προξένησε λύπη, πόνο, κακό, σε αδίκησε; Κάνε ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι γι' αυτόν και θα δεις πως θα ελαφρύνεις και θα νοιώσεις αγάπη γι' αυτόν. Προσευχήσου με θέρμη γι' αυτόν.
Χτύπα το κακό με το καλό. Χτύπα το κακό με την προσευχή και τη δοξολογία προς τον Θεό. Ο Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίηση είναι του Σατανά κόλπα. Εάν έχεις όλες τις αρετές, αλλά έχεις υπερηφάνεια και μίσος, τότε τα έχασες όλα. Όταν καυχιέσαι, τα χάνεις όλα. Δυσκολότερον είναι να κρατήσεις μια αρετή, παρά να την αποκτήσεις. Αρετή που φαίνεται δεν είναι αρετή. Τα χρήματα που φυλάς για τα γηρατειά σου θα τα φάνε οι γιατροί και τα νοσοκομεία.
Από το βιβλίο"Ο Γέρων Σεραφείμ Σαβαϊτης" Εκδόσεις Μυγδονία