Πολυπολιτισμικότητα: μία πολιτική ιδεολογική μάστιγα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα  είναι η αυταρχική επιβολή, δύο ιδεολογικών γραμμών-δογμάτων:

Της πολυπολιτισμικότητας(multiculturalism), μίας πολιτικής ιδεολογικής στάσης όπου έχει σαν σκοπό, την προσπάθεια επιβολής της  πολιτισμικής διαφορετικότητας των νομιμοποιημένων ή μη παράνομα εισελθόντων μεταναστών, υπό τον ψευδομανδύα της «ενσωμάτωσης».

Του μεταμοντερνισμού(postmodernism) ή εθνομηδενισμού, μίας πνευματικής(και όχι μόνο) ιδεολογικής στάσης  που απορρίπτει με ολοκληρωτικό τρόπο των αντίθετων ως προς των νεωτερικών/μετανεωτερικών/μεταμοντέρνων απόψεων σε ότι αφορά την θεωρία γεννήσεως του εθνικισμού και του Έθνους, και κωδικοποιείται σε μία ιδεολογία που αναγορεύει σε ηθικό και πρακτικό καθήκον την προώθηση αυτού του αρνητισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, πολιτικής και νομοθετικής ζωής της Ελλάδος αλλά και της φιλοσοφίας του Ελληνισμού ή Ελληνικότητας.

Πολυπολιτισμικότητα και Μεταμοντερνισμός έχουν συμμαχήσει και έχουν δημιουργήσει ένα...

 εκρηκτικό μίγμα μηδενισμού του Ελληνικής πολιτισμικότητας, εκμεταλλευόμενοι φυσικά την αποχαύνωση του Ελληνικού λαού, την πνευματική μας κατρακύλα και την Πολιτο-κρατική φαυλοκρατία. Σε αυτήν την ανάρτηση θα επικεντρωθώ στην πολυπολιτισμικότητα. Για τον μεταμοντερνισμό θα αναφερθώ αργότερα.

Στις δεκαετίες του '80 και του '90 συντελέστηκε μία μεταστροφή στον πανεπιστημιακό κόσμο της Δύσης(ειδικά στις ΗΠΑ) και εμφανίστηκε μία εντελώς διαφορετική πρόκληση για τον Δυτικό πολιτισμό με τη μορφή της πολυπολιτισμικότητας. Παρόλο που στο εξωτερικό οι γραμμές είναι διαφορετικές, στην Ελλάδα έχουμε την δικιά της μορφή. Γενικά μιλώντας, στην χώρα μας, οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ανήκουν σε ένα από δύο στρατόπεδα. Μερικοί πιστεύουν πως όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι —ο Ελληνικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. Η πλειοψηφία όμως, οι πιο σκληροπυρηνικοί, αυτοί που συνήθως ανήκουν σε ευρωπαϊκό-κρατικοδίαιτες ΜΚΟ και έχουν άμεση πρόσβαση στα ΜΜΕ,  είναι πεπεισμένοι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι εκτός από το Ελληνικό, που είναι ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικός, ηγεμονιστικός, εθνικιστικός, εθνοκεντρικός και πατριαρχικός και κατά συνέπεια πρέπει να μελετάται μόνο ως παράδειγμα του τι πάει στραβά στο σύγχρονο κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ο Ελληνισμός και το Ελληνικό έθνος-κράτος.

Κύριοι εκφραστές αυτής της πολυπολιτισμικότητας-με την μεταμοντέρνα γλώσσα και έκφραση- είναι καταρχήν, η  ιθύνουσα πολιτική ελίτ (καλυπτόμενη πίσω από το εφεύρημα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας»), η  οποία αποτελείται από την γνωστή εθνοφοβική Αριστερά συνεπικουρούμενη έμμεσα από την  στεγνή και κενή από  ιδεολογία νεοφιλελεύθερη μονεταριστική Δεξιά,   η  οποία ελίτ έχει εξαπολύσει με ιδιαίτερο πείσμα στην Ελλάδα απηνή πολεμική κατά της αμεσοδημοκρατικής ιδέας και πρακτικής (δημοψηφίσματα), αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τη γνήσια, άμεση και άνευ διαμεσολαβητών έκφραση της volonté generale, όχι μόνο λόγω των παραδοσιακών ελιτιστικών συνδρόμων της, αλλά και επειδή προδήλως φοβάται την κρίση της σιωπηλής πλειονότητας του Λαού, γνωρίζουσα ότι έχει πλήρως αποκοπεί από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα (έχοντας καταστεί η οργανική διανόηση και ιδεολογική γραφειοκρατία της νέας παγκοσμιοποιημένης υπερεθνικής ελίτ). Κύριο πεδίο δράσης της είναι το Εκπαιδευτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, η χρηματοδότηση ΜΚΟ και φυσικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Πίσω από αυτούς, έρχονται οι γνωστοί επαγγελματίες «αντιρατσιστές» κονδυλοφόροι δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, δικηγόροι, όπου θα τους βρεις σίγουρα σε κάποια κρατικό-ευρωπαϊκή επιχορηγούμενη ΜΚΟ. Οι ΜΚΟ στην Ελλάδα, κάνουν την δουλειά των λεγόμενων think-tanks του εξωτερικού, όπου μεταξύ άλλων εκπονούν μελέτες αξίας χιλιάδων ευρώ, με σκοπό σαφώς την ιδεολογική εξάπλωση αυτής της γάγγραινας που λέγεται πολυπολιτισμικότητα. Μάλιστα όπως ανέφεραν τα Επίκαιρα, πάνω από 220 εκατομμύρια ευρώ διατέθηκαν στις ΜΚΟ τη διετία 2005-2007 μέσω προγραμμάτων της ΕΕ, του υπουργείου Εξωτερικών αλλά και των ΟΤΑ. Φανταστείτε πόσα έχουν πάρει τα προηγούμενα χρόνια, όταν όλοι μας ζούσαμε τον λήθαργο μας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι μερικοί είναι γνωστοί όχι λόγο κάποιου συγγραφικού έργου, αλλά λόγω της συμμετοχής τους στις πάσης φύσεως ΜΚΟ και της αρθογραφίας τους σε γνωστά έντυπα των ΜΜΕ, που υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα και τον μεταμοντερνισμό. Μέσα σε αυτές τις ΜΚΟ, φυσικά, υπάρχει και μία άλλη συνομοταξία ΜΚΟ, η δράση των οποίων κινείται στη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Πρόκειται για εκείνες τις ΜΚΟ(σε ρόλο 5ης φάλαγγας όπως αναφέρει στο ίδιο άρθρο τα Επίκαιρα) που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να συντάσσουν εκθέσεις περί ύπαρξης «τουρκικής», «μακεδονικής», «τσάμικης» και «βλάχικης» μειονότητας σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν διστάζουν επίσης να κατηγορήσουν την ελληνική Πολιτεία για παραβίαση «των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», κάνοντας λόγο στα κείμενά τους για ελληνικό σοβινισμό, εθνικιστική υστερία, απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών και με ύφος γραφίδας και λόγου παρόμοιου με αυτόν που χρησιμοποιούν οι Κεμαλιστές, Σλαβομακεδονιστές, Τσάμηδες κλπ. Τα άτομα είναι τα ίδια και τα ίδια.

Φυσικά και δεν βάζω όλες τις ΜΚΟ στο ίδιο τσουβάλι. «Το χαμόγελο του παιδιού», είναι μία φωτεινή εξαίρεση. 

Πως όμως τους αναγνωρίζεις; 

Από τις αντιφάσεις τους:

• Επικρίνουν τον καπιταλισμό, αλλά είναι αυτοί που με τις αυταρχικές ενέργειές τους υποβάθμισαν την κοινωνική και εξισωτική φιλελευθερία του πολίτη και ανέδειξαν ως αναγκαίες τις νεοφιλελεύθερες μονεταριστικές πολιτικές.
• Υποστηρίζουν διάφορες κοινωνικές ομάδες όπως  τους λαθρομετανάστες, συνταξιούχους, μισθωτούς κλπ, αλλά κανένας τους δεν επιθυμεί να μοιραστεί  τους Δημόσιους μισθούς τους, τα προνόμιά τους και  τις διάφορες πλουσιοπάροχες επιχορηγήσεις των ΜΚΟ με αυτούς.
• Μισούν τον Δυτικό κόσμο, αλλά παραβλέπουν ότι η απαίτηση της ελευθερίας του λόγου, η υλική ευημερία, η έλλειψη θρησκευτικής της παρέμβασης, ο σεβασμός της διαφορετικότητας, και η ανταγωνιστική αξιοκρατία μόνο αυτός ο κόσμος τα διασφαλίζουν.
• Συνηγορούν υπέρ της ανατροπής των ιεραρχικών προνομίων, αλλά κρατούν απεγνωσμένα το δικό τους παρωχημένο σύστημα(άσυλα, πανεπιστημιακές θέσεις, ανομία κλπ)  που εγγυούνται τη δική τους ισχύ και τα προνόμια τους.
• Επιδιώκουν και απαιτούν την πολιτιστική συμβίωση των Ελλήνων με τους πάσης φύσεως λαθρομετανάστες που οι ίδιοι νομιμοποίησαν,  αλλά την ίδια στιγμή οι ίδιοι μένουν στα Βόρεια προάστια της Αθήνας, απαλλαγμένοι από την βρωμιά  και την εγκληματικότητα των αστικών γκέτο που οι ίδιοι δημιούργησαν.
• Μιλούν για πατριωτισμό, αλλά την ίδια στιγμή προωθούν  τον Διεθνισμό και νομιμοποιούν με κάθε τρόπο την παράνομη λαθρομετανάστευση.
• Ζητούν την εφαρμογή όλων εκείνων των διατάξεων των «δικαιωμάτων των μειονοτήτων», αλλά ο λόγος τους είναι ίδιος με αυτόν που εκφράζουν ακραία εθνικιστικά στοιχεία, είτε εγχώρια, είτε  των γειτονικών χωρών.

Για αυτό φταίμε όλοι μας διότι δεν αναγνωρίσαμε αρκετά νωρίς τα όρια της πολυπολιτισμικότητας αλλά και τους εκφραστές της.  Δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι ώστε να μιλήσουμε ειλικρινά για τον θρυμματισμό και τις διαφορές πού αναδύονταν στο εσωτε­ρικό αλλά και μεταξύ των κοινοτήτων μας. Αναπόφευκτα, σε μία κοινωνία με διαφορετικότητα προκαλούνται εντάσεις. Το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας έχει υπονομεύσει την αίσθηση συνοχής του έθνους μας γιατί δίνει έμφαση σε ό,τι μας χω­ρίζει παρά σε ό,τι μας φέρνει κοντά. Έχει μετατραπεί επιδέξια έτσι ώστε να περιχαρακώσει το δικαίωμα στην διαφορά (μία διχαστική έννοια) εις βάρος του δικαιώματος της ίσης μεταχείρισης παρά τις διαφορές (μία ενοποιητική έννοια)». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στην πράξη εκδίωξη των Ελληνοπαίδων από τους  δημόσιους βρεφονηπιακούς και νηπιακούς σταθμούς, στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας.

Σήμερα, οι Έλληνες που ζουν στο Ελληνικό κράτος  όπου υπάρχει η κατάρρευση της ατομικής έννοιας του «ανήκειν σε ένα έθνος», του αισθήματος ότι πορευόμαστε όλοι μαζί, και σαν αποτέλεσμα έχουμε την επικράτηση του εθνομηδενισμού. Μαζί με αυτόν, και με την έκρηξη της παράνομης  μετανάστευσης,  μας ήρθε η ξενόφερτη πολυπολιτισμικότητα, που αντί να γίνει μέσο ενσωμάτωσης, έχει γίνει δρόμος για τον διαχωρισμό και διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας. Στην Ελλάδα, υπάρχουν λιγότερες μικτές γειτονιές, περισσότερα αστικά και προ­αστιακά γκέτο. Οι δεσμοί πού μας ενώνουν γίνονται ακόμα πιο αδύνατοι. Οι δυνάμεις πού μας διαιρούν γίνονται δυνατότερες χρόνο με τον χρόνο. Η έννοια του χρόνου φαίνεται να αλλάζει. Ζούμε την στιγμή, με λίγη αίσθηση σύνδεσης με κάποιο εθνικό παρελθόν και κάποιο συλλογικό μέλλον. Σαφώς βέβαια, για να χτίσεις μία κοινωνία πριν να έχεις κράτος. Τα κράτη υπάρχουν μέσα από την εξουσία. Οι κοινω­νίες υπάρχουν μέσα από ένα κοινό ηθικό κώδικα και μία αίσθηση συλλογικής ευθύνης. Τα σύμβολα των κρατών είναι τα παλάτια και τα κοινοβούλια. Οι θεσμοί της κοινωνίας είναι οι οικογένειες, οι γειτονίες, οι κοινότητες και τα σχολεία. Εδώ και κάποια χρόνια και εξαιτίας του βομβαρδισμού  της εθνοφοβικής ελίτ, ζού­σαμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να έχουμε κράτος χωρίς κοινωνία, πολιτική χωρίς ευγένεια και πολιτισμό χωρίς καλούς τρόπους.

Τι μπορούμε να κάνουμε σαν πολίτες;

Να εγκαταλείψουμε την τυφλή διαδικασία μίμησης  και να επανέλθουμε στην φιλοσοφία της Ελληνικότητας, να μελετήσουμε το παρελθόν μας, κρατώντας ότι θετικό υπάρχει προσαρμόζοντας το όμως στα σημερινά δεδομένα και κυρίως να παράγουμε ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Μέχρι την δεκαετία του 70 παράγαμε πολιτισμό. Από τότε μέχρι σήμερα το μόνο που παράγουμε είναι εθνομηδενισμό και φαυλότητα.

Κάθε ξένο στοιχείο να γίνεται αφορμή εμπλουτισμού και ανανέωσης της ελληνικής αυτοσυνειδησίας και όχι πεδίο μιμητισμού και αντιφάσεων.  Αυτό πρέπει να ξεκινήσει από το σπίτι και την γειτονιά. Να αγκαλιάσουμε τον μετανάστη(που είναι αυτός θύμα των πολυπολιτισμικών), να σεβαστούμε τον πολιτισμό του, και μαζί να τον βοηθήσουμε να  προσαρμοστεί στον δικό μας πολιτισμό.

Κλείνω με την εξής ερώτηση που σίγουρα κάποιος θα μπορούσε να μου πει: ποιος είσαι και με ποια στοιχεία καταδικάζεις την ιδεολογία της Πολυπολιτισμικότητας;

Δυστυχώς στην Ελλάδα, βιβλία που να δείχνουν την φτώχεια και την αληθινή μορφή αυτής της ιδεολογίας δεν υπάρχουν. Είναι και αυτά θύματα του σκοταδισμού, της εθνοφοβίας και του πολιτιστικού ελληνοφοβικού συνδρόμου. Εκτός από το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού (Το τέλος μιας ουτοπίας), πολύ καλά βιβλία που δείχνουν την γύμνια πολυπολιτισμικότητας είναι το βιβλίο σταθμός του Brian Barry(Culture & Equality: An Egalitarian Critique of Multiculturalism), η on-line μελέτη του καθηγητή του Χάρβαρντ Robert Putnam (E Pluribus Unum: Diversity and Community in the Twenty-first Century) και το βιβλίο του Patrick West  (the poverty of Multiculturalism).

Φυσικά υπάρχει και η πρακτική πλευρά, που  όπως φάνηκε στην Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία), η πολυπολιτισμικότητα έλαβε τέλος.

Στην Ελλάδα;

Θα συνεχίσουμε τους εκφραστές της(πολιτική ελίτ και ΜΚΟ) να μας κοροϊδεύουν;  Εάν το κάνουμε, τότε λέμε ναι στην πολυπολιτισμικότητα και στην αυτοκαταστροφή μας. 

Πηγή:http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2011/02/blog-post_24.html