Εσχατολογικός Προορισμός του Σώματος μας.

1. Ἀνάσταση τοῦ σώματος

 Σέ ἀντίθεση μέ τήν ἑλληνική φιλοσοφία ἡ ὁποία ἐγκαταλείπει στήν φθορά καί στόν τάφο τό σῶμα, κατά τήν χριστιανική διδασκαλία τό σῶμα θά συμμετάσχει τῆς δόξης τῆς ἀναστάσεως καί θά ἀπολαύει τῆς αἰωνίου ἀφθαρσίας καί εὐδαιμονίας, ἀνίσταται καί ἐνδύεται εὐπρέπειαν καί ἀθανασίαν . «Ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν ἀποτελεῖ θεμελιῶδες δόγμα τοῦ χριστιανισμοῦ, πού στηρίζεται εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν σημαίνει ὅτι τελικῶς σώζεται καί ὁλοκληροῦται ὁ ἄνθρωπος, ψυχή καί σῶμα». Ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων εἶναι πέραν πάσης ἀμφιβολίας, διότι ἑδράζεται στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε καί ἀνέστη γιά νά καταστεῖ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων3. Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν εἶναι μία θεραπεία ὁλοκληρωτική τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο, ἡ ὁποία εἶναι ἀναπόφευκτη. «Μέ τόν θάνατο διαλύεται αὐτό ἐδῶ τό σῶμα, καί προσφέρεται ἡ δυνατότητα τῆς τέλειας ἀποδομήσεως αὐτῆς τῆς φθαρτῆς ψυχοσωματικῆς ζωῆς, οὕτως ὥστε ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν νά φέρει στό φῶς ἕνα νέο «σῶμα πνευματικόν» ἀπαλλαγμένο ἀπό ὁποιαδήποτε ἀπ’ τίς ψυ- χοβιολογικές συνέπειες τῆς πτώσεως». Τό ἀναστημένο σῶμα ὀνομάζεται «πνευματικόν» σέ ἀντίθεση μέ τό «ψυχικόν σῶμα», πού εἶναι τό ἐπίγειο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου5. Σύμφω- να μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, μέ τήν ἀνάσταση τό ἀνθρώπινο σῶμα «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρε- ται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν». Τό ἀσθενές καί θνητό σῶμα, πού ἐμφανίζεται ὡς κάτι τό εὐτελές καί εὔθραυστον ἀφθαρτοποιεῖται, ἐξωραΐζεται καί καθίσταται ὅμοιον, «συμμορφον», τοῦ ἐνδόξου σώματος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Κυρίου εἶναι τό ἐσχατολογικό ἀνθρώπινο σῶμα, τό ὁποῖο κατά τήν μέλλουσα κατάσταση θά ἐκλεπτυνθεῖ κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά καταστεῖ σχεδόν ἄυλο.
Θά μετασχηματισθεῖ σέ σῶμα δόξης, σῶμα πνευματικό διά τῆς φανερώσεως τῆς θεοποιοῦ ἐνέρ- γειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μερικοί, ἀκόμη καί χριστιανοί, βρίσκουν πιό εὔλογη τήν πίστη στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς μόνο καί ἀρνοῦνται τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων· σφάλλουν ὅμως, διότι παραθεωροῦν τήν παντο- δυναμία καί τήν ἄπειρη δημι- ουργική δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ὁ Θεός δημιούργησε ἐκ τοῦ μή ὄντος τά πάντα, ὅπως μᾶς ἐξι- στορεῖ στίς πρῶτες σελίδες της ἡ Παλαιά Διαθήκη, μέ τήν ἴδια εὐκολία μπορεῖ νά ξαναδημι- ουργήσει καί τά διαλυμένα σώ- ματα τῶν νεκρῶν καί νά τά μεταβάλει ἀπό φθαρτά σέ ἄφθαρ- τα διά τῆς ἀναστάσεως. Ἡ δημιουργική δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού θ’ ἀναστήσει κατά τήν ἔσχατη ἡμέρα καί τά νεκρά σώματα τῶν πιστῶν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του τονίζει: «Εἰ δέ τό Πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν, ὁ ἐγείρας τόν Χριστόν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καί τά θνητά σώματα ὑμῶν διά τό ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμῖν». Ἡ ἐν Χριστῷ ἀνάσταση τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ φυσική συνέπεια τῆς μετοχῆς αὐτῶν στήν ἄκτιστη θεοποιό ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως κατά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ χωρίστηκε ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα Του, ἀλλά ἡ θεότητα παρέμεινε ἀχώρι- στος, γι’ αὐτό καί ἀκολούθως τό ἀνέστησε καί τό ἀνύψωσε στούς οὐρανούς ἐν δόξῃ, ἔτσι καί κατά τόν θάνατο τῶν πιστῶν παρά τό ὅτι χωρίζεται ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, ὁ σύνδεσμος μέ τόν Θεό παραμένει ἀδιάλυτος· ἔτσι καί κατά τήν ἀνάσταση ἀνακαινίζεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος καί εἰσέρχεται στή χαρά τῆς οὐρανίου βασιλείας.
Μιχάλη Νικολάου Θεολόγου