Το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας και πως βρέθηκε στη Βενετία.

Με τιμή και εκκλησιαστική λαμπρότητα έφθασε στην Αθήνα στις 10 Μαΐου το ιερό σκήνωμα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας από τη Βενετία, όπου φυλάσσεται από το 1003, την περίοδο εξουσίας του Δόγη Πέτρου Β' Orseolo, επί αυτοκράτορος Βασιλείου Β'. Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παραχωρεί σε Ορθόδοξη Εκκλησία ένα σχεδόν ολόκληρο ιερό λείψανο. 

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 80 ετών βίου, διακονίας και προσφοράς της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, το 2016, με πρωτοβουλία του διευθυντή της, Επισκόπου Φαναρίου Αγαθάγγελου και κατόπιν συνεννοήσεων με τις αρχές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το ιερό λείψανο της Αγίας-Προστάτιδος της Αποστολικής Διακονίας και του Δήμου Αγίας Βαρβάρας θα παραμείνει για 14 ημέρες (10-24 Μαΐου) στο Ιερό Προσκύνημα του ομώνυμου Δήμου. Η επίσημη υποδοχή θα γίνει την Κυριακή 10 Μαΐου 2015, στο Ιερό Προσκύνημα της Αγίας Βαρβάρας Αττικής, από τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο.
Το μεγαλύτερο μέρος του ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας φυλάσσεται σήμερα στη Βενετία ύστερα από σειρά ιστορικών περιπετειών. Ο τόπος αλλά και ο χρόνος του μαρτυρίου της δεν είναι γνωστοί. Σύμφωνα με την άποψη ορισμένων, φέρεται πως μαρτύρησε στη Νικομήδεια της Βιθυνίας το 210, κατ' άλλους στην Ηλιούπολη (σημερινή Baalbek) της Αιγύπτου το 360, ενώ άλλοι πιστεύουν (εκδοχή καθολικών) ότι τόπος μαρτυρίου της ήταν κάποια πόλη της Τοσκάνης. Κατά τον 9ο αι. έγινε ανακομιδή των λειψάνων της και μεταφορά τους από τη Βιθυνία στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα, το 991 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β' δώρισε μέρος αυτών στους Βενετούς οι οποίοι και τα απόθεσαν στο Ναό του Αγίου Μάρκου.

Η τιμητική προσκύνηση των λειψάνων των αγίων της Εκκλησίας αποδεικνύει την κατάφαση του σώματος και διασώζει την πίστη της Ορθοδοξίας στη σωματικότητα του ανθρώπου. Η αγιότητα δεν σημαίνει κάποια "εξαΰλωση" του ανθρώπου, όπως κακώς πιστεύεται από πολλούς πιστούς ή απίστους. Άγιος δεν είναι ο "καλός και αγαθός" άνθρωπος χωρίς το σώμα του. Ούτε "εξαΰλωση" ούτε "αποσωμάτωση" του ανθρώπου οδηγεί στην αγιότητα. Στην αγιότητα δεν πρόκειται για δήθεν "πνευματοποίηση" του σώματος και της ύλης, αλλά συμβαίνει κάτι άλλο. Στην αγιότητα σημειώνονται η αφθαρτοποίηση της ύλης και η αθανάτωση του σώματος. Η ύλη διασώζεται από τη φθορά. Κάθε κτιστό όν χαρακτηρίζεται από τη φθορά. Έτσι και το σώμα, όπως άλλωστε και η ψυχή, είναι κτιστά όντα, άρα και φθαρτά, γεννούνται και πεθαίνουν, έχουν αρχή και τέλος. Μόνο ο Θεός είναι το άκτιστον, αγέννητον κι ανώλεθρο, άναρχο και ατελεύτητο, άφθαρτο όν. Όλα τα άλλα είναι κτιστά, δηλαδή φθαρτά (Ιωάννης Δαμασκηνός). Μόνο στον άγιο, κατά μίμηση του ακτίστου Θεού, ενεργείται η αφθαρσία της ύλης. Ο Θεός είναι άφθαρτος ως άκτιστος. Ο άγιος άνθρωπος γίνεται άφθαρτος παρότι κτιστός, αλλά χάρη στο Θεό και στην άσκηση.