Δέν πρόκειται βέβαια γιά τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Ἀντώνη Σαμαράκη· ἀναφερόμαστε στήν κραυγή ἀγωνίας ἑνός λαοῦ πού στενάζει κάτω ἀπό τά τεράστια ἀδιέξοδα στά ὁποῖα τόν ὁδήγησαν οἱ ποικιλώνυμοι ἡγέτες του. Μιλοῦμε γιά τήν ἀπόγνωση τῶν ἀνέργων, τή φτώχεια τῆς πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀβεβαιότητα ὅλων γιά τό αὔριο, τήν ἀπελπισία τῶν νέων μπρός στό σκοτεινό μέλλον, τήν αἴσθηση τῶν πολιτῶν ὅτι οἱ πολιτικοί τούς ἐμπαίζουν. Καί κοντά σ᾽ αὐτά καταθλιβόμαστε ὅλοι γιά τό ἐχθρικό περιβάλλον γύρω μας, γιά τόν ἀπόλυτο ἀτομικισμό, τήν παραπληροφόρηση, τίς σκοπιμότητες, τό ὑλιστικό πνεῦμα, τήν ἀπουσία ἰδανικῶν, προοπτικῆς, ἐλπίδας. Βιώνουμε ἕνα πνευματικό κενό. Συνειδητοποιοῦμε ὅτι γύρω μας εἶναι ὅλα ναρκωμένα· ἀκόμα καί οἱ πνευματικοί ταγοί ἔχουν γίνει «κατεστημένο». Ἁπλῶς κινοῦνται σ᾽ ἕνα πλαίσιο ἀφόρητων κοινοτοπιῶν, κατεψυγμένων συστάσεων, βαρετῶν ἐπαναλήψεων.

Καί τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα: «τίς πταίει» γιά ὅλα αὐτά; Δέν θά μπορούσαμε ἀσφαλῶς, νά ἐξαιρέσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό τή σημερινή κατάντια τῆς Ἑλλάδας. Ἡ ἀπληστία, ἡ νεοπλουτίστικη ἀντίληψη, τό εὔκολο κέρδος μέ ἥσσονα προσπάθεια ἤ ἀπά τη, οἱ συνεχεῖς ἀπαιτήσεις ἀπό τό κράτος μέ δυναμικές κινητοποιήσεις καί ἐκβιασμούς- αὐτά καί ἄλλα πολλά μᾶς ὁδήγησαν στή χρεοκοπία. Χρεοκοπία ὄχι μόνο οἰκονομική ἀλλά καί πνευματική καί ἠθική, ἀφοῦ ὁ νεωτερικός τρόπος ζωῆς ὑπερτόνισε τή ραστώνη καί τίς ἀπολαύσεις καί ἀπεμπόλησε τή σύνεση, τό μέτρο καί ὅλες τίς ἀξίες ἑνός πολιτισμοῦ αἰώνων. Θά ἦταν ὅμως μέγα λάθος νά ἐξαιρέσουμε ἀπό τίς εὐθύνες τους τίς ἡγεσίες αὐτῆς τῆς Χώρας· τούς πολιτικούς καί πνευματικούς μας ἡγέτες τῶν τελευταίων δεκαετιῶν πού ἀποδείχθηκαν ἀνίκανοι ἤ κατώτεροι τῶν περιστάσεων. Μέ τόν λαϊκισμό τους κολάκευαν τίς ἀδυναμίες τοῦ λαοῦ, ἐθελοτυφλοῦσαν στίς ποικίλες στρεβλώσεις τῆς καθημερινῆς του πορείας καί ἀνέχονταν παράλογες ἀπαιτήσεις, ἄν δέν τίς ὑπέθαλπαν κιόλας.

Καί νά ποῦ φτάσαμε! « Στό τελευταῖο σκαλί στοῦ κακοῦ τή σκάλα», πού λέει καί ὁ ποιητής. Τώρα ὅμως εἶναι πού χρειάζεται ἡ μεγάλη ἀφύπνιση τοῦ ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Οἱ πνευματικοί του ἡγέτες, καί κυρίως οἱ ἐκκλησιαστικοί, πρέπει νά ἀρθοῦν στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς των καί νά ἀναπτερώσουν τήν αἰσιοδοξία ὅλων μας, « ἵνα διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τήν ἐλπίδα ἔχωμεν» (Ρωμ. 15,4). Ἡ ἀπελπισία εἶναι κακός σύμβουλος, εἶναι διαβολική· ὁδηγεῖ στήν αὐτοπαραίτηση, τήν κατάθλιψη, τόν θάνατο. Ὅταν στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽50 ἡ Ἑλλάδα ἔβγαινε καθημαγμένη ἀπό τό Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τήν ιΚατοχή καί τόν Ἐμφύλιο, οἱ πνευματικές δυνάμεις αὐτοῦ τοῦ τόπου ἀγωνίστηκαν μέ ἐπιτυχία καί ὅραμα « Γιά μιά καινούρια Ἑλλάδα». Οἱ Ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες, οἱ χριστιανικές ὀργανώσεις, πολλοί καθηγητές πανεπιστημίων καί ἀκαδημαϊκοί, ἡ «Χριστιανική Ἕνωσις Ἐπιστημόνων», ἡ πλειονότητα τῶν ἐκπαιδευτικῶν, ἄνθρωποι τῆς τέχνης-ὅλοι συστρατεύτηκαν καί συνέβαλαν στήν ἀναγέννηση τῆς κατεστραμμένης χώρας μας καί τοῦ ἐξαθλιωμένου λαοῦ της.

Σήμερα εἶναι μιά δεύτερη μεγάλη εὐκαιρία. Μέ ἡγέτη τήν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία- ἡ ὁποία ἐπιτελεῖ ἀθόρυβα ἕνα τεράστιο φιλανθρωπικό ἔργο, μέ τά δεκάδες ἱδρύματά της καί τίς χιλιάδες μερίδες φαγητοῦ σέ καθημερινή βάση- εἶναι ἀνάγκη ὅλοι νά βοηθήσουμε, ὥστε ν᾽ ἀνθίσει καί πάλι τό χαμόγελο στά χείλη τοῦ ἀπελπισμένου λαοῦ μας. Ὅπως ἔγραψε καί ἕνας σύγχρονος διανοητής, ἡ Ἐκκλησία συνεπικουρούμενη ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τήν Σύνοδο τῶν Πανεπιστημιακῶν Πρυτάνεων, τήν ἡγεσία τοῦ Δικαστικοῦ Σώματος καί τῶν Ἐνόπλων δυνάμεων, « μπορεῖ νά σαρκώσει σέ λαϊκή πράξη μιά κοινωνιοκεντρική ἀνάκαμψη» καί νά ζωντανέψει τό ὅραμα καί τήν ἐλπίδα. Παράλληλα, σέ ἄλλο ἐπίπεδο, ἡ «μικρά ζύμη» τῆς ἐνοριακῆς κοινότητας, μέ ἑδραία πίστη, ἀνιδιοτελῆ αὐτοπροσφορά, μέθοδο καί προσπάθεια, μπορεῖ νά « ἐγκεντρίσει» νόημα ζωῆς στούς ἀπογοητευμένους συνανθρώπους μας. Ἀλλά καί οἱ ἐκπαιδευτικοί μας, δάσκαλοι καί καθηγητές, μέ πρωτεργάτες- θά ἦταν τό ἰδανικό- τούς θεολόγους, θά μποροῦσαν ν᾽ ἀναπτύξουν μιά ἐλπιδοφόρα καί αἰσιόδοξη δυναμική στά σχολεῖα, μέ ἀλλαγή τοῦ ψυχοφθόρου ἐκπαιδευτικοῦ κλίματος, πού, δυστυχῶς , ἐπικρατεῖ σήμερα.

Ἐντυπωσιάζει ὁ ζῆλος, ὁ ἐνθουσιασμός καί ἡ ἀγωνιστικότητα τῆς νεολαίας τῶν ἀριστερῶν κομμάτων, πού πασχίζουν ὄχι μόνο γιά μιά ἀποτυχημένη ὑπόθεση, ὅπως ἀπέδειξε στό πρόσφατο παρελθόν ἡ παταγώδης κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ἀλλά καί γιά ἕνα σύστημα χωρίς Θεό καί μεταφυσική διάσταση τῆς ὕπαρξης. Λένε ὅτι ἔχουν βάλει ψηλά τόν πῆχυ τῶν ὁραμάτων τους γιά ἀλλαγή τοῦ κόσμου. Τί κρῖμα! Αὐτοί ἀγωνίζονται γιά μιά γήινη οὐτοπία, πού σέ τελικό στάδιο -κι ἄν ἀκόμα πετύχει- καταλήγει στόν τάφο, καί οἱ χριστιανοί πού ἔχουμε τήν ἀκλινῆ βεβαιότητα συνύπαρξης τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, νά παραμένουμε ἄνευροι, παθητικοί, ἀπελπισμένοι!

Νά βάλουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς ψηλά τόν πῆχυ, ὥστε νά ἐπανέλθει ἡ ἐλπίδα, νά μεταστραφεῖ τό κλῖμα, νά αὐξηθεῖ ὁ ἐνθουσιασμός! Ὡς ἄνθρωποι τοῦ χρέους, πού ἐκπορεύεται ἀπό τήν πίστη μας στόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Ἰησοῦ, ἔχουμε ἀποστολή νά ἀλλάξουμε τά πράγματα γύρω μας. Ἡ διακονία τῆς ἀγάπης, ὡς ἐσωτερική ἱεραποστολή καθενός πιστοῦ, εἶναι ἱκανή νά ἐνισχύσει τήν πίστη, νά μπολιάσει στίς ψυχές τήν ἐλπίδα, νά ἐμπνεύσει τήν « ἐν Χριστῷ» ἀδελφότητα. Ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας δέν ἀφήνει περιθώρια ἀμφισβήτησης. « Ὅλοι ἔχουμε τή δυνατότητα καί τό χρέος τῆς ἐλπίδας, ὅλα τά μέλη τῆς ἐκκλησίας. Ἀντιμετωπίζουμε τή δύσκολη πραγματικότητα μέ τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, μέ τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Μέ αὐτή τή δύναμη μεταμορφώνουμε τήν πραγματικότητα, ἀνακαινίζουμε τόν κόσμο».

 του Χρίστου Γ. Ρώμα

0 Σχόλια