Ο Χριστός είναι η Μόνη Λύση.

Ἡνεότητα εἶναι μία χαριτωμένη συμπύκνωση εὐγενῶν ὁραματισμῶν, πού, γιὰ τὴ χαρούμενη δημιουργικὴ πνοή της, δίκαια χαρακτηρίστηκε «ἄνοιξη τῆς ζωῆς». Πάνω της στηρίζουν τὶς ἐλπίδες τους οἱ γονεῖς γιὰ τὴ δικαίωση τῶν
μόχθων τους. Ἡ κοινωνία γιὰ τὴν ἀνάπλασή της. Τὰ ἔθνη γιὰ τὴ μεγαλουργία τους. Ἡ ἀνθρωπότητα γιὰ τὴν καθόλου πρόοδο. Αὐτὴν προσκαλεῖ ὁ Θεῖος Λυτρωτής, ποὺ προσφέρεται συγκαταβατικὰ ὡς ἀληθινὸς φίλος, ὁδηγός, συμπορευτής, σωτήρας, ἐπαναπαυόμενος στὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἁπλότητά της. Δυστυχῶς ὅμως, τὰ πυρακτωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, ἡ ἐκστρατεία τῶν ὀργάνων του, ἐπιδιώκουν νὰ διοχετεύσουν τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν νέων στὰ ἡμίμετρα τῶν παροδικῶν ὁραματισμῶν. Ἐπιπλέον, συντρέχει
καὶ τὸ ἀτυχὲς παράδειγμα τῶν τυπικῶν Χριστιανῶν μὲ τὴ νοθευμένη
εὐσέβεια, ποὺ προκαλοῦν τόσο ἔντονα τὴν κριτικὴ διάθεση τῶν νέων.
Μέσα στὸ γενικότερο κλίμα τῆς ἐποχῆς μὲ τὸν ἀθεϊσμό, τὴν ὑλοκρατία, τὸν ἐνθουσιασμό, τὴν κα-
χυποψία ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, τὴν πανσπερμία τῶν νόθων θεολογικῶν ρευμάτων καὶ νέων θρη-
σκειῶν, συμπληρώνεται ἡ ἀνίερη συμπαιγνία. Ὁ δυστυχισμένος νέος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀντι-
προσωπεύει τὰ θύματά της. Βασικὸ προσὸν τῶν νέων εἶναι τὸ ἀνυπόκριτο καὶ τὸ ἄδολο τοῦ χαρακτήρα τους. Ὅμως, ὅσο καὶ νὰ τὸ θέλουν, δὲν ἔχουν τὶς σχηματισμένες καὶ καλοζυγισμένες πεποιθήσεις μίας ὡριμότερης ἡλικίας. Πολλὲς φορές, καταντοῦν παιγνίδι τῶν ἐπιτηδείων μὲ τὰ ὁποιαδήποτε σχέδια. Δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ καλὴ διάθεση, ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ ἡ ἐξακρίβωση μερικῶν τρωτῶν τῆς προηγούμενης γενιᾶς. Χρειάζεται νὰ συλλάβουν κυρίως τὸ νόημα τῆς ἀληθινῆς ἐλευ-
θερίας, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ νίκη κατὰ τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ἀδιαφιλονίκητης δικαιοσύνης, ποὺ ἐξισώνει
ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ποιοτικὰ καὶ ὄχι ποσοτικά, καὶ τῆς ἀλήθειας ποὺ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἄγνοια τῆς
ἴδιας τῆς ὕπαρξής μας.
Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀποπροσανατολίζουν τὴ νεότητα μὲ τὰ θνησιγενῆ τους συστήματα. Τὴν
παραμορφώνουν μὲ τὴν ἀναμόχλευση τῶν παθῶν, τὴ θεοποίηση τῶν ἀδυναμιῶν. Ἀποτέλεσμα; Ὑπαρ-
ξιακὸ ἀδιέξοδο... Χρειάζεται ὁ καθένας, καὶ πρωτίστως ὁ νέος, νὰ διαθέτει ἀντισώματα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ πιαστεῖ, νὰ στηριχθεῖ, νὰ ἐπιβιώσει. Πῶς, ὅμως, καλλιεργοῦνται αὐτὰ τὰ ἀντισώματα;
«Φέρετε αὐτὸν πρός με», εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν νέο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ καὶ κάθε νέο. Εἶναι τὸ
μόνο ἐχέγγυο γιὰ μία σωστὴ ἐπιλογή, τοποθέτηση, συνέχεια.
Ἐδῶ θὰ πρέπει καὶ οἱ μεγαλύτεροι νὰ ἀναλογιστοῦμε τὶς εὐθύνες μας. Λοιπόν, τί κάνουμε;
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη λύση!
Πηγή