«Η προσευχή μου, είναι η αναπνοή μου».

Μη βιάζεστε. Δεν είναι λόγια μοναχού. Είναι λόγια οικογενειάρχη, πατέρα πέντε παιδιών.

Ας τον ακούσομε:

Οι υποχρεώσεις μου είναι πολλές. Χρόνος δεν μου μένει. Φροντίζω όμως, να «παρακολουθεί» η προσευχή μου, τα ποικίλα γεγονότα της καθημερινότητας. Έτσι ποτέ δεν είναι στερεότυπη, ρουτίνα. Άλλοτε αναβλύζει σαν ορμητικός χείμαρρος και άλλοτε σαν ήσυχο ρυάκι. Για να «δουλέψει» η προσευχή, είναι απαραίτητο να σιωπήσει κάποιος «κινηματογράφος», που βρίσκεται μέσα μας. Οι δελεαστικές εικόνες του και οι ήχοι του μας πνίγουν. Δεν μας αφήνουν να είμαστε διαθέσιμοι στο Θεό και στον αδελφό μας.

Οι προσευχές της Εκκλησίας που βασίζονται στην Αγ. Γραφή με συναρπάζουν. Τι υπέροχο να ξεκινάς την ημέρα σου με τους Ψαλμούς! «Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μου. Σε αναζητώ από τα χαράματα. Για σένα διψά η ψυχή μου, στην "έρημη και άνυδρη" αυτή γη που ζω» (Ψαλμ. 62,1). «Κύριε, εσύ θα ανοίξεις τα χείλη μου, για να σε υμνήσω» (Ψαλμ. 50,17). Μου αρέσει να προσεύχομαι με τους Ψαλμούς. Με αυτούς «πληροφορώ» τον Πατέρα μου: για τον πόνο μου· για τα ... παράπονά μου· για τις αμφιβολίες μου. Τον ικετεύω να τρέξει να με βοηθήσει. Τον δοξολογώ. Στους Ψαλμούς βρίσκεις ο,τι συνιστά τη ζωή μας.

Θέλεις και καμία άλλη προσευχή; Πάρε, από το Ευαγγέλιο, την προσευχή του Τελώνη: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Λέγε την κάθε λέξη με πολλή προσοχή. Και θα δεις, πως «γεμίζει» η καρδιά σου με την παρουσία του Θεού. Θέλεις να προσαρμόσεις την προσευχή σου στα προβλήματα που αντιμετωπίζεις; Μη διστάζεις. Λέγε την ικεσία του τυφλού της Ιεριχούς: «Ιησού, σπλαγχνίσου με» (Λουκ. 18,38)· ή, «Κύριε, θέλω να βρω το φως μου» (Λουκ. 18,41). Μπορείς ακόμα να προφέρεις με πόθο το σωτήριο Όνομα: Κύριε! Ιησού! Άλλες πάλι φορές δεν χρειάζεται να λέμε τίποτε! Γιατί τότε βλέπομε με τα μάτια της ψυχής τον Κύριο δίπλα μας. Και Τον ακούμε νοερά. Προσευχή δεν είναι και αυτό;

Η προσευχή μας αγιάζει. Αδειάζει σιγά σιγά την καρδιά μας, από όλη εκείνη την αμαρτωλή «σαβούρα», που είναι εκεί μέσα στοιβαγμένη. Ανοίγει τα σφαλισμένα από την αδιαφορία μας παράθυρα της καρδιάς μας· και την γεμίζει με Φως Χριστού.

Μία ακόμα προσευχή, η «κατ΄ εξοχήν» προσευχή, είναι η θεία Λειτουργία. Σ΄ αυτήν, οι καρποί του κόπου μας, το ψωμί και το κρασί, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Και μας αγιάζουν. Μας δυναμώνουν την πίστη. Στη Λειτουργία συμμετέχουμε στο Πάσχα. Περνάμε από το θάνατο στη ζωή· από την αμαρτία στην δική μας Ανάσταση. Και κάτι άλλο: Παρουσιάζομε στο Χριστό την ζωή μας. Την προσωπική και την οικογενειακή. Τον ευχαριστούμε για όλα τα γεγονότα της εβδομάδος. Ομολογούμε μαζί με τους αδελφούς το κοινό «Πιστεύω». Μπορεί ο χριστιανός να ζει την πίστη του «ιδιωτικά», μακρυά από την Εκκλησία; Κυριακή σημαίνει: ραντεβού με τον Θεό, που μας ανοίγει το μέλλον! Τι είναι για μένα η Λειτουργία; Επιθυμία και χαρά!

Όταν κάνω κάτι, δίνω όλο τον εαυτό μου. Ναι. Με την εργασία μου διαμορφώνω ένα περιβάλλον, μέσα στο οποίο οι αδελφοί μου θα πρέπει να έρχονται πιο κοντά στο Θεό. Και αυτό με κάνει να τρέμω. Όμως δεν σταματάω. Δανείζω τα χέρια μου στο Χριστό. Γιατί ξέρω, ότι Αυτός κάνει το έργο Του στο κόσμο μας, με τα δικά μας χέρια.

Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως