Η ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Ποιὸς δὲν τὴν βλέπει; Ἀκόμα κι ἕνας τυφλὸς τὴν ὀσφραίνεται. Τὴν ψηλαφοῦμε ἤδη στὸν παλμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Τὴν αἰσθανόμαστε στὰ ὀργισμένα μάτια τῶν νέων, στὰ συνωφριωμένα πρόσωπα τῶν ἀπολυμένων, στὴν θολὴ ματιὰ τῶν ἀνέργων, στὶς σφιχτὲς γροθιὲς τῶν χρεωμένων στὶς τράπεζες καὶ στοὺς τοκογλύφους.

Μιὰ ἐπανάσταση ποὺ ἔρχεται σὰν φυσικὴ συνέπεια τῆς ἀναισθησίας τῶν πολιτικῶν, τῆς ὑπνηλίας τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς ἀδιαφορίας τῶν δημοσιογράφων τῆς Χώρας.

 Ἐνάντια σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ θεωροῦν ρουτίνα: τὴν ἀναξιοπρέπεια τῶν ἐργαζομένων ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξασφαλίσουν τὰ ἀπαραίτητα στὶς οἰκογένειές τους, τὸν ἐξευτελισμὸ τῶν πτυχιούχων ἤ μὴ ἀνέργων, ποὺ στοιβάζονται ἔξω ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῶν βουλευτῶν, τῶν δημάρχων καὶ τῶν δεσποτάδων, παρακαλώντας γιὰ ὅποια δουλειά, τὴν ἀπογοήτευση ἀσθενῶν ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὸ αἴτημα γιὰ φακελάκι, τῶν γονιῶν ποὺ δὲν τοὺς φτάνουν τὰ χρήματα γιὰ φροντιστήρια, τῶν γιατρῶν ποὺ δὲν τοὺς πληρώνουν τὶς ἐφημερίες, τῶν ἐμπόρων ποὺ τοὺς χρωστάει ἡ ἀγορὰ καὶ τοὺς χαρατσώνει τὸ κράτος, τῶν παιδιῶν ποὺ διαγράφονται ἀπὸ τὶς ἀθλητικὲς ὁμάδες ἐπειδὴ κοστίζουν οἱ ἀθλητικὲς φόρμες ἤ δὲν ἔχουν νὰ πληρώσουν τὸ εἰσητήριο γιὰ τὴν μετάβασή τους μὲ τὴν ὁμάδα, τῶν ἰδιωτικῶν ὑπαλλήλων ποὺ τοὺς ἐκμεταλλεύεται ὁ ἐργοδότης, τοὺς part time ποὺ ὅμως δουλεύουν ὀκτάωρο, τοὺς ἀνασφάλιστους σὲ θέσεις stage...  

Μιὰ ἐπανάσταση ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκοῦν ξαφνικὰ τὸ ὕψος τῶν ὑπέρογκων μισθῶν τῶν  διοικητῶν τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων, τῶν διευθυντῶν, τῶν συμβούλων, τῶν πολιτικῶν, τῶνgolden boys, τῶν παρατρεχάμενων τῶν συνδικαλιστῶν, κάποιων ἀθλητῶν καὶ δημοσιογράφων, καὶ στὸ ἄκουσμα μισοκλείνουν τὰ μάτια καθὼς ξεροκαταπίνουν μὲ πικρία τὴν ἀμηχανία τους ποὺ κανεὶς δὲν ξέρει πὼς θὰ ξεσπάσει αὔριο. Μιὰ ἐπανάσταση ἀπὸ αὐτοὺς πού, ἄν δὲν δίσταζαν νὰ τὸ ποῦν, θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι στὴ θέση τῶν ἀπαγωγέων τῶν πλουσίων ἤ καὶ τῶν τρομοκρατῶν. Ἔτσι, γιὰ νὰ ἐκτονώσουν τὴν ὀργή τους.    Εἶναι δίπλα μας, εἶναι μέσα μας, ὅσοι ἀπογοητεύθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅσοι δὲν πιστεύουν στὴ δικαιοσύνη, ὅσοι ἀποστρέφονται τὴν πολιτική, ὅσοι ἐχθρεύονται τὴν κοινωνία.  Ἡ Ἐπαρχία ἐνάντια στὴν Πρωτεύουσα, ὁ ἰδιωτικὸς τομέας ἐνάντια στὸν δημόσιο, οἱ ἄνεργοι ἐνάντια στοὺς βολεμένους, οἱ ἀγρότες ἐνάντια στοὺς ἀστούς, οἱ χαμηλόμισθοι ἐνάντια στοὺς ὑψηλόμισθους, οἱ φτωχοὶ ἐνάντια στοὺς πλούσιους. Καὶ οἱ πολὺ πλούσιοι; Ε! αὐτοὶ ἄς τρέμουν πλέον κι ἄς χάσουν τὸν ὕπνο τους πιά! 

Μά, ἡ Πολιτεία τί κάνει;

 Ἕνας γερμανὸς βασιλιᾶς εἶδε κάποτε στὸν ὕπνο του τρία ποντίκια, ἕνα παχύ, ἕνα ἀδύνατο κι ἕνα τυφλό. Ἔψαξε ἑρμηνευτὴ τοῦ ὀνείρου του. Κάποιος φοβισμένος χωρικός, τοῦ ἐξήγησε: «Βασιλιᾶ μου, τὸ παχὺ ποντίκι εἶναι ὁ πρωθυπουργός σου, τὸ ἀδύνατο ὁ λαός σου καὶ τὸ τυφλὸ ἡ μεγαλειότητά σου». 

Κούφιες οἱ ἐλπίδες, λογοδιάρροια γιὰ καλυτέρευση, μάταιες οἱ ἐναλλαγὲς τῶν κομμάτων στὴν ἐξουσία: τονωτικὲς ἐνέσεις στὸ πεθαμένο πτῶμα τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ κυρίαρχου λαοῦ. Τοῦ ὁποίου ἡ ἐπανάσταση θὰ εἶναι ἡ ἀνάστασή του. 

Τὴν παραμονὴ τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ γαλλικοῦ λαοῦ καὶ τῆς καταλήψεως τῆς Βαστίλλης, ὁ Λουδοβῖκος ΙΣΤ’ ἔγραφε στὸ ἡμερολόγιό του: « ...ἄλλη μιὰ μέρα ἡ σημερινή, χωρὶς ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Καὶ ἡ αὐριανὴ τὸ ἴδιο προβλέπεται...».   

Τὸ τραγικὸ εἶναι, ὅτι ἡ ἐπανάσταση ποὺ ἔρχεται θὰ εἶναι ἡ πιὸ καταξιωμένη τῆς Ἱστορίας.

Ἐπειδὴ θὰ ἀνορθώσει τὴν ἀξία "ἄνθρωπος" καὶ ὅσες ἀκόμα ἀξίες ἔγιναν σήμερα χάντρες στὸ κομπολόϊ τῶν τυφλῶν πλουσίων καὶ τῶν ἀναίσθητων δυνατῶν.  

Δ.Θ.Α  "http://www.imalex.gr/"