Οι διωγμοί των χριστιανών- με το όνομα διωγμοί καταχωρήθηκαν στην ιστορία, οι καταδιώξεις των Χριστιανών,

Αιτία για τη συστηματοποίηση της δίωξης κατά των Χριστιανών, ήταν ο φόβος των ιερέων των Ιουδαίων και των Εθνικών και ο αγράμματος όχλος των λαών, στοιχεία που δημιουργούσαν αφόρητες συνθήκες πιέσεων στους ηγεμόνες της εποχής.

Βασικές κατηγορίες, που έλεγαν για τους χριστιανούς, ήταν ότι:

ήταν άθεοι, επειδή δεν είχαν αγάλματα,

ήταν μισάνθρωποι, γιατί δε διασκέδαζαν με τα άγρια θεάματα,

ήταν συνωμότες γιατί έκαναν συγκεντρώσεις το βράδυ, βέβαια αυτό το έκαναν, γιατί φοβόντουσαν τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες,

επειδή δε μπορούσαν να εξηγήσουν τη Θεία Ευχαριστία, έλεγαν ότι οι χριστιανοί τρώνε σάρκα και αίμα από τους ανθρώπους,

Πολλά από τα ατυχήματά τους και τις θεομηνίες τις εξηγούσαν σαν αποτέλεσμα οργής των θεών τους κατά των χριστιανών.

Απ' τους διωγμούς οι πιο άγριοι ήταν:

Διωγμός του Νέρωνα το 64 μ.Χ.,

Ο αυτοκράτορας που έκαψε τη Ρώμη για δική του ευχαρίστηση, για να στρέψει την οργή του όχλου εναντίον άλλων, διάταξε το διωγμό των Χριστιανών και θανατώθηκαν οι απόστολοιΠέτρος και Παύλος.

Διωγμός του Δομητιανού (94-96 μ.Χ.),

με αφορμή το "φόρο του διδράχμου", που δεν πλήρωναν οι χριστιανοί, καθώς αφορούσε τους Ιουδαίους και άρχισε σκληρό διωγμό εναντίον τους. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής του αποστόλου Παύλου.

Διωγμός του Τραϊανού,

τους χρόνους της αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε με ειδικές οδηγίες τον τρόπο της δίωξης των χριστιανών. Όταν οι χριστιανοί αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς των Ρωμαίων, τους καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός, πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίστηκαν και από τους διαδόχους του Τραϊανού, τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.

Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου,

Αν και ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε η Αγ. Παρασκευή.

Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212),

την εποχή του Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202 που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε κυρίως διωγμός εναντίον των χριστιανών στην Αίγυπτο κυρίως, στη βορ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία). Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας του Ωριγένη, ο Λεωνίδας ο Ειρηναίος, επίσκοπος του Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα.

Διωγμός του Δεκίου,

από τους πιο σκληρούς και άγριους. θεωρούσε τους χριστιανούς αιτία του ξεπεσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος του Δεκίου, ο Βαλεριανός.

Ο διωγμός του Διοκλητιανού (285-305),

τα αίτια ήταν τα ίδια με του Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια (296-305). Στη Μ. Ασία, λέγεται, θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί και στην Αίγυπτο περίπου 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος.