Ο Στάλιν πέθαινε και κανείς δεν τολμούσε να μπει στο δωμάτιο

 Μετά τον πόλεμο ο Στάλιν, έχοντας ενισχύσει την παντοδυναμία του ως νικητής του Χίτλερ, θεωρούνταν φίλος των Εβραίων.  Είχε μάλιστα στην αρχή υποστηρίξει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Από το 1948 όμως, όταν το τελευταίο εκδήλωσε την στήριξή του στο δυτικό ψυχροπολεμικό στρατόπεδο, εκδήλωσε κι εκείνος έναν έντονο αντισημιτισμό. Σε συνδυασμό και με το ότι αισθανόταν πως γερνάει, τού βγήκε στην επιφάνεια η τελευταία του μανία καταδιώξεως, που κατά κάποιο τρόπο στάθηκε και μοιραία για τη ζωή του.

 Το πρώτο σοκ ήρθε το 1948 με τον θάνατο από αλκοόλ του Αντρέι Ζντάνοφ, τον οποίο ο Πατερούλης προόριζε για διάδοχό του. Ακολούθησε σε λίγους μήνες ο Δημητρόφ (σε σανατόριο, αλλά με όχι τόσο προχωρημένη φυματίωση όσο με προχωρημένες συνομιλίες με τον Τίτο σχετικά με μια βαλκανική συνομοσπονδία) και άλλα ανώτατα στελέχη της νομενκλατούρας λιγότερο επώνυμα. Ο Στάλιν έγραφε ‘Πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Πρέπει να αλλάξουμε γιατρούς’. Οι γιατροί που εννοούσε ήταν οι περισσότεροι Εβραίοι, καθηγητές πανεπιστημίου, που καθένας είχε χρεωμένο ως προσωπικός γιατρός κάποιο ανώτατο κομματικό στέλεχος. Τελικά στις 1.12.52 ο Στάλιν ανακοινώνει στο Πολιτμπιρό την ανακάλυψη σιωνιστικής συνωμοσίας, η οποία εξειδικεύεται στις 13.1.53 στον τύπο ως συνωμοσία των γιατρών, στην πλειοψηφία τους εβραϊκής καταγωγής. Η κατηγορία ήταν ότι, με λάθος διαγνώσεις και φάρμακα, προκάλεσαν τον θάνατο του Ζντάνοφ, του Στσερμπάκοφ κλπ και ότι ‘ανήκαν σε μια πέμπτη φάλαγγα, ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο σιωνιστών’.

 Οι αρχικές συλλήψεις  37 καθηγητών, γρήγορα έγιναν εκατοντάδες σε όλη τη χώρα και άπαντες πήραν την άγουσα για μπουντρούμια ή Σιβηρία, ώσπου να γίνουν οι αρμόζουσες δίκες. Ενδεικτικά, στη λίστα ήταν ο ουκρανός Βίτορ Κόγκαν-Γιάσνι, ο μόνος ως τότε στην ΕΣΣΔ που είχε χρησιμοποιήσει την ινσουλίνη και είχε σώσει χιλιάδες διαβητικούς.

 Στις 1.3.53, μετά από ένα ολονύκτιο δείπνο με τους Μπέρια, Μάλενκοφ, Μπουλγκάνιν και Κρούστσεφ, ο Στάλιν αποσύρθηκε και το πρωί δεν εμφανίστηκε. Προς το μεσημέρι τον βρήκαν στο κρεββάτι του με όλα τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού, πράγμα φυσιολογικό αφού είχε από χρόνια διαγνωστεί με έντονη αθηροσκλήρωση από το κάπνισμα. Ψυχορραγούσε επί τέσσερις μέρες- ή τόσες χρειάστηκαν για να σιγουρευτούν όλοι ότι είχε πεθάνει- ή τόσες χρειάστηκαν για να το ανακοινώσουν. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία, η οποία, αν είχε κάποιος επέμβει αμέσως, θα αντιμετωπιζόταν κάπως με τα μέσα της εποχής. Ομως δεν υπήρξε γιατρός που να δεχτεί να αναλάβει την υπόθεση, γιατί, αν ο Στάλιν πέθαινε, θα τον κατηγορούσαν ότι εκείνος τον έφαγε. Αν πάλι επιβίωνε, θα κατηγορούσε ο ίδιος τον γιατρό ότι πήγε να τον φάει.

 Αμέσως μετά τον θάνατο του Στάλιν, όλοι οι γιατροί απελευθερώθηκαν λόγω έλλειψης ενοχοποιητικών στοιχείων. Το 1956 ο Κρούστσεφ, στα πλαίσια της γενικής αποσταλινοποίησης, κατάγγειλε όλο το σχέδιο, αναπτύσσοντας και πώς είχε αναλάβει ο Μπέρια να το φέρει σε πέρας. Ο Στάλιν φερόταν να του έχει πει ότι, αν δεν τα καταφέρει, θα τον κοντύνει κατά ένα κεφάλι.

 Για την ιστορία πάντως ο Στάλιν πέθανε στις 5.3.53, έστω κι αν σε ορισμένες γωνιές της υφηλίου, όπως ο Περισσός, θεωρούν ότι είναι αθάνατος.