Μοναστήρια, Οι Προμαχώνες της Ορθοδοξίας ενάντια στις ορδές των Μουσουλμάνων την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Σήμερα μια στρατιά ιστορικών γαλουχημένων και επηρεασμένων από την μαρξιστική σκέψη, οι οποίοι κουβαλούν ιδεοληψίες που έχουν ριζώσει για τα καλά μέσα στην αντίληψη τους για την ιστορική αλήθεια, έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγούμενου διωγμό ενάντια στις αλήθειες του 1821 και της εθνεγερσίας. Προσεγγίζουν το 1821 με πνεύμα αμφισβήτησης για τα πάντα και προσπαθούν με μανία να αποκαθηλώσουν ιστορικά επιβεβαιωμένες αλήθειες, μια επιδίωξη που πολλές φορές καταλήγει σε μένος και μίσος για οτιδήποτε που τις προηγούμενες γενιές ο λαός το πίστεψε και το τραγούδησε, έχοντας τα οδηγό και σηματοδότη στην τιτάνια προσπάθεια της ανάτασης του Ελληνισμού. Έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα για την «απομύθευση»  του 21 και έχουν ως λάβαρο την φράση «να ξαναγράψουμε την ιστορία». Μέσα σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και μια εκστρατεία σπίλωσης και απαξίωσης των μοναστηριώνκαι των Καλογήρων την διάρκεια του 1821 αλλά και πρίν από αυτό.

Θα απαντήσουμε σε όλο αυτό το μένος και την συκοφάντηση των πυλώνων του ελληνισμού από τους σύγχρονους Καϊάφες και Πιλάτους. Η σημασία των μοναστηριών είναι πέρα για πέρα ανεκτίμητη, πραγματική και ισχυρή για την απελευθέρωση του Γένους. Ο καθηγητής απόστολος Βακαλόπουλος ο συγγραφέας της «Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού» ονομάζει τα μοναστήρια «ΠΡΟΜΑΧΩΝΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ». Τι ήταν τα μοναστήρια την περίοδο της τουρκοκρατίας; (όταν άλλοι προσκύναγαν τον Τούρκο γινόμενοι εξωμότες για να αποκτήσουν προνόμια και δικαίωμα να ανελιχθούν στην Οθωμανική Διοίκηση), ήταν κέντρα παιδείας τα γνωστά κρυφά σχολεία που κράτησαν ζωντανή την παράδοση του έθνους και δεν αφομοιώθηκε ο ελληνισμός, που σύμφωνα με τον Στήβεν Ράνσιμαν «Με αυτούς που πίστευαν στην προσκόλληση στην Πατερική παράδοση, διατηρήθηκε η ακεραιότητα της Εκκλησίας και με αυτήν και η ακεραιότητα του Ελληνικού λαού.» Δεν θα υπήρχε ελληνισμός αν δεν υπήρχε Εκκλησία να προστατέψει την ταυτότητα και την ιστορία του Γένους. Και ένα κομμάτι της Εκκλησίας που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε αυτήν τον αγώνα της επιβίωσης του Ελληνισμού ήταν τα μοναστήρια.

Τα μοναστήρια ήταν τα κέντρα που κατέφευγαν οι ραγιάδες και έβρισκαν προστασία, σε αυτά συντελούνταν ένας διαρκής αναβαπτισμός στις παραδόσεις του έθνους. όμως και σε πείσμα των αρνητών ήταν και Επαναστατικά και Αντιστασιακά κέντρα σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ώστε μέχρι το 1821 πρωτοστάτησαν σε ΟΛΕΣ τις εξεγέρσεις σαν κέντρα και φυτώρια των επαναστατών. Που θα ήταν ο Ελληνισμός χωρίς τις Μονές, Που θα βρισκόνταν η Ελληνική γλώσσα, θα την μιλούσε κανένας, η Εκκλσία έσωσε τον ελληνισμό αυτή είναι η ατράνταχτη και μόνη  αλήθεια. Οι καλόγεροι πέρα από τον πνευματικό αγώνα που εκτελούσαν και καλούσαν τους πάντες να ακολουθήσουν, τον οποίο αγώνα θεωρούσαν μέγιστης σημασίας για την σωτηρία του ανθρώπου, έγιναν οδηγοί και ακόλουθοι στα οράματα και τις επιδιώξεις του έθνους για Εθνική ελευθερία.

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης αναγνωρίζει τον ρόλο και την συμβολή τους στην επανάσταση λέγοντας: «τα άγια τα μοναστήρια όπου τρώνε ψωμί οι δυστυχισμένοι, από τους κόπους των Πατέρων των καλογήρων. Δεν ήταν καπιτσίνοι δυτικοί,  ήταν υπηρέτες των μοναστηρίων της Ορθοδοξίας. Δεν ήταν τεμπέληδες δούλευαν και λάτρευαν. Και εις τον αγώνα της πατρίδος σε αυτά τα μοναστήρια γινόντουσαν τα μυστικοσυμβούλια, συναζόνταν τα ολίγα αναγκαία του πολέμου, και στον πόλεμο θυσίαζαν και σκοτωνόνταν αυτείνοι, οι περέτες των μοναστηριών και των Εκκλησιών. Τριάντα είναι μόνο με μένα σκοτωμένοι έξω στους πολέμους και εις το Κάστρο, στο Νιόκαστρο και εις την Αθήνα.»

Τάιζαν τους φτωχούς και ταλαιπωρημένους Έλληνες, που «Ευημερούσαν» σύμφωνα με τα λόγια σύγχρονου καλοβολεμένου όψιμου πολιτικού, από τη δουλεοιά και τους κόπους τους προσέφεραν στον δυστυχισμένο, όχο από τα κλεμμένα και έτοιμα. Αυτά τα μοναστήρια είχαν μετατραπεί σε Στρατηγεία και Μπαρουταποθήκες του Αγώνα, και οι μοναχοί που βρίσκονταν σε αυτά θυσιάζονταν υπέρ της πολυπόθητης ελευθερίας. Μέσα από τα μοναστήρια ξεπήδησαν ηρωικές και φλογερές μορφές της επανάστασης. Παραθέτουμε ορισμένους: Ο αγιορείτης Πατριάρχης Αγαθάγγελος, ο Μαρωνείας Κωνστάντιος, ο Ηρακλείας Ιγνάτιος, Στη μονή φιλοσόφου Δημητσάνας μαθήτευσαν ο Αργολίδος Γρηγόριος, ο  Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Τριπόλεως Δανιήλ, ο Ανδρούσης Ιωσήφ, ο Μονεμβασίας Χρύσανθος, ο Χριστιανουπόλεως Γερμανός στο Μέγα Σπήλαιο, ο Χίου Δανιήλ στη νέα Μονή Χίου, ο Κύπρου Κυπριανός στη Μονή Μαχαιρά στη Κύπρο, από μοναστήρια ξεκίνησαν επίσης ο αθανάσιος Διάκος και ο Παπαφλέσσας.

Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύ­σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών. 

Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλω­ση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.

Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφη­καν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ’ απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφά­δων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β’ (1520-60). 

Αυτά για την ώρα. patriotikanea.wordpress.com