Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Θυμᾶμαι κι ἐγὼ τὶς μέρες τὶς ἀργές, ποὺ δὲν ζοῦσα κοντὰ στὸν Θεό

Ἂν στραπατσαρισθεῖ ἡ ψυχὴ καὶ γίνει ἀνάξια τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, διακόπτει ὁ Χριστὸς τὶς σχέσεις, διότι ὁ Χριστὸς ‘χοντρὲς’ ψυχὲς δὲν θέλει κοντά Του.

Ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ συνέλθει πάλι, γιὰ νὰ γίνει ἄξια τοῦ Χριστοῦ, νὰ μετανοήσει ‘ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά’.

Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινὴ θὰ [ἀδειάσει τὴν ψυχὴ ἀπ’ ὁτιδήποτε δὲν εἶναι ὁ Θεός, θὰ τὴν πλησιάσει στὸν Ἴδιο κι ἔτσι θὰ] φέρει τὸν ἁγιασμό.

Ὄχι νὰ λέεις, ‘πᾶνε τὰ χρόνια μου χαμένα, δὲν εἶμαι ἂξιος,’ ἀλλὰ μπορεῖς [χάρη στὴ μετάνοια νὰ φθάσεις] νὰ λέεις, ‘θυμᾶμαι κι ἐγὼ τὶς μέρες τὶς ἀργές, ποὺ δὲν ζοῦσα κοντὰ στὸν Θεό.’

Καὶ στὴ δική μου τὴ ζωὴ κάπου θὰ ὑπάρχουν ἄδειες μέρες.

Ἤμουν δώδεκα χρονῶν, ποὺ ἔφυγα γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Δὲν ἦταν αὐτὰ χρόνια; Μπορεῖ βέβαια νὰ ἤμουν μικρὸ παιδί, ἀλλὰ ἔζησα δώδεκα χρόνια μακρὰν τοῦ Θεοῦ — τόσα πολλὰ χρόνια!